مقایسه اثربخشی روش های رفتار درمانی دیالکتیک، دارو درمانی و ترکیبی از آن ها بر ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان در زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی روش های رفتار درمانی دیالکتیکی، دارو درمانی و ترکیبی از آن ها بر ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان در زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان بود.روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه پژوهش، زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی و درمانی منطقه یک شهر مشهد در فصل های بهار و تابستان سال ۱۳۹۷ بودند. نمونه پژوهش ۴۵ نفر بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در سه گروه (هر گروه ۱۵ نفر) جایگزین شدند. گروه اول ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای رفتار درمانی دیالکتیکی، گروه دوم روزانه ۲۰۰ میلی گرم فلوواکسامین و گروه سوم ترکیبی از هر دو روش دریافت کردند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴) و دشواری تنظیم هیجان (گراتز و رومر، ۲۰۰۴) بودند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری و آزمون تعقیبی بنفرونی تحلیل شدند.نتایج: یافته ها نشان داد که روش های رفتار درمانی دیالکتیکی و ترکیبی در مقایسه با روش دارودرمانی به طور معناداری باعث کاهش ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان در زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان شدند، اما بین روش های رفتار درمانی دیالکتیکی و ترکیبی در کاهش ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان تفاوت معناداری وجود نداشت (۰۵/۰>p).نتیجه­گیری: براساس نتایج برای کاهش ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان از روش رفتار درمانی دیالکتیکی استفاده شود.

Keywords:

رفتار درمانی دیالکتیکی , دارو درمانی , ناگویی هیجانی , دشواری تنظیم هیجان , افسردگی پس از زایمان