بررسی رمودلینگ بطن راست، متعاقب یک دوره طولانی مدت تمرین استقامتی با شدت و حجم بالا

مقدمه: در سال های اخیر فرضیه کاردیومایوپاتی آریتموژنیک بطن راست ناشی از فعالیت ورزشی، نگرانی هایی را در مورد شرکت در فعالیت های ورزشی استقامتی با شدت و حجم بالا ایجاد کرده است. ازینرو، پژوهش حاضر با هدف بررسی رمودلینگ بطن راست، متعاقب یک دوره طولانی مدت تمرین استقامتی با شدت و حجم بالا انجام شد. روش کار: در این مطالعه تجربی تعداد ۲۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار ۴ هفته ای به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تمرین قرار گرفتند. موش های صحرایی گروه تمرین، پس از یک دوره چهار هفته ای آماده سازی دویدن بر روی تردمیل به مدت ۱۲ هفته با تواتر پنج جلسه در هفته و هر جلسه به مدت ۶۰ دقیقه با سرعت ۳۵ متر در دقیقه (حدود ۹۰ درصد حداکثر ضربان قلب) تمرین کردند. نمونه های گروه کنترل در هیچ گونه فعالیت بدنی شرکت نکردند. شاخص های عملکردی و ساختاری بطن راست با استفاده از روش اکوکاردیوگرافی و ارزیابی کلاژن در بافت بطن راست با استفاده از روش پیکروسیروس قرمز به ترتیب ۲۴ و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شد. به منظور تحلیل داده ها، از روش آماری T مستقل استفاده شد. یافته ها: بررسی بافت شناسی در پایان مطالعه، رسوب گسترده کلاژن بینابینی در بافت بطن راست موش های صحرایی گروه تمرین را نشان داد. همچنین بررسی های اکوکاردیوگرافی نشان داد که شاخص های کسر تزریقی (EF) و کسر کوتاه شدگی (FS) و همچنین شاخص عملکرد سیستولی و دیاستولی از جمله TAPSE و موج E' در بطن بطن راست در گروه تمرین به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود (P≤۰.۰۰۱). نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد، یک دوره طولانی مدت فعالیت ورزشی استقامتی با شدت و حجم بالا می تواند باعث ایجاد مشخصه های ARVC در نمونه های سالم حیوانی شود.

Keywords:

بطن راست , کاردیومایوپاتی آریتموژنیک , فعالیت استقامتی با شدت و حجم بالا , رمودلینگ