نقش کیفیت محیط آموزشی در خودناتوان سازی تحصیلی با میانجی- گری تعلل ورزی تحصیلی و خوش بینی تحصیلی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش کیفیت محیط آموزشی در خودناتوان سازی تحصیلی با توجه به میانجی گری تعلل-ورزی تحصیلی و خوش بینی تحصیلی انجام شد. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی و معادلات ساختاری و جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه دانشجویان دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه حکیم سبزواری در سال۱۳۹۶ حدود ۱۳۰۰ نفر بودند که با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس ۳۰۰ نفر انتخاب شدند. داده ها از طریق پرسشنامه اندازه گیری ادراک محیط آموزشی داندی (روف و همکارن، ۱۹۹۷)، پرسشنامه خودناتوان سازی تحصیلی (جونز و رودوالت، ۱۹۸۲)، پرسشنامه تعلل ورزی تحصیلی (سواری، ۱۳۹۰) و پرسشنامه خوش بینی تحصیلی (اسچنن-موران و همکاران، ۲۰۱۳) گردآوری و به روش همیستگی-مدل معادلات ساختاری و به وسیله ی نرم افزار Amos۲۲ تجزیه و تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد که مدل با داده های پژوهش حاضر، برازش مناسبی دارد و ادراک از محیط یادگیری اثر مستقیم و معناداری بر خودناتوان سازی تحصیلی (۱۵/۰-)، تعلل ورزی تحصیلی (۲۵/۰-) و خوش بینی تحصیلی (۴۰/۰) داشت و اثر مستقیم تعلل ورزی بر خودناتوان سازی تحصیلی (۲۰/۰) معنادار بود. علاوه براین، ادراک از محیط یادگیری تنها از طریق تعلل ورزی تحصیلی بر خودناتوان سازی (۰۷/۰-) اثر غیرمستقیم و معناداری در سطح ۰۱/۰ داشت. بنابراین با ایجاد یک جو مثبت از محیط یادگیری می توان ادراک دانشجویان از آنرا بهبود بخشیده و در کاهش گرایش آن ها به تعلل ورزی تحصیلی و استفاده از راهبردهای خودناتوان سازی موثر واقع شده و آنها را به تحصیل خوش-بین نمود.

Keywords:

کیفیت محیط آموزشی , خودناتوان سازی تحصیلی , تعلل ورزی تحصیلی , خوش بینی تحصیلی