اثربخشی آموزش تاب آوری بر به ، زیستی روان شناختی و خودکارآمدی مادران کودکان با نشانگان داون

بررسی نیازها و مشکلات خانواده های دارای کودکان استثنایی و ارائه راهکارهایی جهت افزایش سلامت روان و ارتقای کیفیت زندگی ایشان از اهداف اصلی روانشناسان متخصص در حیطه کودکان استثنایی می باشد. بنابراین هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر به‎زیستی روان شناختی و خودکارآمدی مادران کودکان نشانگان داون شهر تهران بوده است. این پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را مادران دارای فرزند با نشانگان داون در مدرسه شهید ساریخانی شهر تهران تشکیل می دادند؛ که از این افراد، نمونه ای ۳۰ نفری، به صورت هدفمند و با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه به‎زیستی روانشناختی ریف (۱۹۸۹) و پرسشنامه خودکارآمدی بندورا (۲۰۰۰) بوده است. داده های حاصل از پژوهش با استفاده از نرم افزار spss و مدل آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های حاصل از تحلیل کوواریانس نشان دادند، آموزش تاب آوری به طور معنی داری بر به‎زیستی روانشناختی مادران دارای فرزند نشانگان داون با اندازه اثر ۴۸۵/۰ و خودکارآمدی مادرن دارای فرزند نشانگان داون با اندازه اثر ۷۳۵/ ۰ در سطح (۰۱/۰=P ) تاثیر داشته است و این مدل مداخله ای سبب افزایش به زیستی روانشناختی و خودکارآمدی مادران دارای فرزند با نشانگان داون شده است. آموزش تاب آوری با ارائه راه حل های گوناگون در برابر مشکلات می تواند موجب بهبود بهزیستی روانشناختی و خودکارآمدی مادران دارای فرزند با نشانگان داون شود.

Keywords:

آموزش تاب آوری , به‎زیستی روانشناختی , خودکارآمدی , مادران کودکان با نشانگان داون