جایگاه دین در در ادبیات فارسی دری

دین و ادبیات بی شک از کهن ترین انگاره های فرهنگی یک ملت به شمار می آیند. دین ، راه و روش و آیین زندگی کردن در راه حق را نشان میدهد، راهی که سعادت را تضمین میکند. در این میان هنر و ادبیات به ویژه شعر، مهمترین ابزارهایی بوده اند که دینداران و عرفا با آن به ترویج اندیشه های خود پرداخته اند. دین در شعر فنی وگستردە فارسی در قرون متمادی از سیطرە محکم و آشکاری برخوردار میباشد تا آنجا که بیشتر سروده های پیش از اسلام، متضمن تعالیم اخلاقی و مضامین دینی بوده است. ادبیات فارسی دری از همان آغاز پیدایش و توسعه خود (نیمه قرن سوم هجری) برخلاف ادبیات عربی که یک دورە جاهلی را پشت سر میگذارد، صبغه اسلامی داشته است، لذا تاثیر تعالیم اسلام در آن، نه بر اثر برخوردهای تنش آمیز و فزیکی بلکه برخاسته از تعامل فرهنگی و ادبی بوده است. نخستین شعری که به زبان فارسی سروده شده، به محمدبن وصیف، دبیر دیوان انشاء یعقوب لیث، منسوب شده است؛ این شعر علاوه بر اینکه نمونه قدیمی ترین شعر به زبان فارسی دری است، کهنترین شعر اسلامی در زبان فارسی نیز به شمار میرود.

Keywords:

ادبیات , دین , دین و شعر فارسی , دین و نثر فارسی