جاپای بوم شناختی؛ رویکردی نو برای سنجش اثرات زیست محیطی (مفهوم، کاربرد و سنجش آن)
Publish place: Geography and Development Iranian Journal، Vol: 8، Issue: 20
Publish Year: 1389
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 172
This Paper With 22 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_GDIJ-8-20_009
تاریخ نمایه سازی: 11 تیر 1401
Abstract:
رشد فزاینده ی جمعیت در سال های اخیر و به تبع آن افزایش و تغییر الگوی مصرف، فشار بر محیط طبیعی و منابع آن را افزایش داده است. از آنجا که تجدیدپذیری برخی از این منابع صدها سال بهطول می انجامد و برخی نیز غیر قابل تجدید است، ادامهی این روند سبب می شود که محیط طبیعی توان تامین نیازهای جمعیت را نداشته باشد و به مرور زمان دچار روند نزولی گردد. از طرف دیگر تمام نیازهای مصرفی مراکز سکونتگاهی منطبق با توان اکولوژیکی موجود در آن ها نیست، به همین دلیل برای تامین این نیازها، منطقهی پشتیبان مورد نیاز است. با توجه به مفاهیم توسعهی پایدار، ظرفیت محدود منابع زمین و همچنین نیازهای اساسی جمعیت، تعیین میزان مصرف و وسعت اراضی پشتیبان مورد نیاز جهت برنامه ریزی مطلوب با رویکرد آینده نگرانه ضروری به نظر می رسد. در همین راستا شناخت و تحلیل مفهوم جاپای بومشناختی[۱] و روش های سنجش آن بهعنوان ابزاری برای اندازه گیری پایداری فعالیت های انسانی اهمیت بسیاری دارد. هدف تحقیق حاضر شناخت مفاهیم، نحوه سنجش، کاربرد و در نهایت تحلیل و ارزیابی روش جاپای بوم شناختی است. روش گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی و با بهره گیری از مقالات و تحقیقات انجام شده در کشورهای مختلف جهان است. یافته ها حاکی از آن است که علیرغم محدودیت ها و دشواری های محاسبه جاپای بوم شناختی و برآورد اراضی پشتیبان، این روش می تواند چارچوب مناسبی برای سنجش و ارزیابی آثار زیستمحیطی در راستای توسعهی پایدار باشد.
Keywords:
Authors
محمدرضا رضوانی
دانشیار دانشکده جغرافیا دانشگاه تهران
محمد سلمانی
استادیار دانشکده جغرافیا دانشگاه تهران
علی قنبری نسب
دانشجوی دکتری جغرافیا دانشگاه تهران
حمیدرضا باغیانی
دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا دانشگاه تهران