برنامه ریزی آبیاری نیشکربا استفاده از تلفیق داده های سنجش از دور و مدل SWAP در کشت و صنعت نیشکر میرزا کوچک خان خوزستان
Publish place: Journal of Water Research in Agriculture، Vol: 28، Issue: 1
Publish Year: 1393
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 212
This Paper With 12 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_WRA-28-1_004
تاریخ نمایه سازی: 13 تیر 1401
Abstract:
منظور از برنامهریزی آبیاری ارائه مقادیر مناسب آب آبیاری و تاریخهای مناسب آبیاری در یک منطقه میباشد. در این تحقیق میزان مطابقت وضعیت موجود برنامهریزی آبیاری با نیاز آبی گیاه در منطقه کشت و صنعت نیشکر میرزاکوچک خان اهواز با استفاده از مدل شبیهسازی SWAP مورد ارزیابی قرار گرفت. بهمنظور واسنجی و صحتیابی مدل SWAP در شرایط محدودیت دسترسی بهدادههای اندازهگیری شده مزرعهای از تصاویر ماهواره LANDSAT ۷ ETM+ و الگوریتم SEBAL برای۱۲ تاریخ در طی فصل رشد نیشکر استفاده شد. نتایج شبیهسازی اجزای بیلان آب توسط مدل واسنجی شده SWAP نشان دادکه مقدار آب مصرفی در منطقه (۲۶۴۰ میلیمتر) بیش از نیاز آبی گیاه بوده و حجم زیادی از آن بهصورت نفوذ عمقی از منطقه توسعه ریشه گیاه خارج میشود. کارآیی مصرف آب نیشکر در شرایط مدیریت زارع ۳۵/۰ تن نیشکر (ساقه) در هکتار در سانتیمتر به دست آمد. شش گزینه برنامهریزی آبیاری شامل: ۱) برنامه آبیاری مطابق با مدیریت زارع، ۲) تغییر تاریخهای آبیاری بر اساس مقادیر تنش مجاز روزانه، ۳) حذف تعدادی از نوبتهای آبیاری، ۴) تغییر تاریخهای آبیاری براساس حداکثر مقدار تخلیه مجاز نیشکر، ۵) کاهش ۱۰% تا ۴۰% عمق آبیاری و ۶) کاهش ۲۰% عمق آبیاری در ۴ گزینهی اول با استفاده از مدل SWAP مورد بررسی قرار گرفت و تقویم بهینه آبیاری (شامل تاریخ و عمق آبیاری که منجر به افزایش کارایی مصرف آب میگردد) برای منطقه پیشنهاد شد. نتایج حاصل از شبیهسازی اجزای بیلان آب در شرایط اعمال تقویم بهینه آبیاری، نشان داد که با تغییر تاریخهای آبیاری میتوان بهطور متوسط میزان آب مصرفی در منطقه را ۲۷% کاهش و کارآیی مصرف آب را ۳۰% افزایش داد،کاهش ۲۰% عمق آب آبیاری نیز باعث افزایش ۲۶% کارایی مصرف آب میگردد. همچنین در صورت ترکیب این دو گزینه میزان آب مصرفی بهطور متوسط ۴۲% کاهش و کارآیی مصرف آب ۶۸% افزایش مییابد.
Authors
ساناز محمدی
دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی آبیاری و زهکشی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران.
سید مجید میرلطیفی
دانشیار گروه مهندسی آبیاری و زهکشی، دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس، تهران.
مهدی اکبری
دانشیار موسسه تحقیقات فنی و مهندسی کشاورزی، کرج.