جایگاه برنامه ریزی شهری در ساماندهی بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری

بافت فرسوده و قدیمی شهری عمدتا به دلایلی همچون مرکزیت همیشگی در شهر، دارای اهمیت خاصی است. یکی از راههای پاسخگویی مناسب به این نوع از بافتهای شهری اقدماتی از جمله نوسازی و بهسازی، بازآفرینی شهری می باشد. نوسازی و بهسازی بافتهای فرسوده شهری به عنوان مساله ای با ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، حقوقی، فنی از اوایل دهه۸۰ در برنامه های دولت و شهرداریها قرارگرفته است. این مقاله با رویکرد توصیفی-تحلیلی، با هدف بررسی جایگاه برنامه ریزی شهری در ساماندهی بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری می باشد. بافت فرسوده، به مفهوم فرسودگی کالبدی و اجتماعی، محصول تاثیر و تاثر متقابل فرایندهای اجتماعی و فضای جغرافیایی است. بدین سبب موضوع بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری، همواره یکی از مسائل و چالش های شهرهای امروزی است، که اندیشمندان حوزه های مختلف و مدیران شهری را به حیطه تلاش در جهت بهسازی و نوسازی آن کشانده است. نتایج پژوهش ها نشان می دهد اهمیت موضوع بافت های فرسوده شهری و خطرپذیری بالای مناطق شهری، بازسازی و بهسازی بافت های مذکور، جهت جلوگیری از خسارات جانی و مالی زلزله یکی از مهمترین موضوعات در رابطه با بافت های فرسوده شهری می باشد و یکی از موانع اصلی احیای این بافت ها، نحوه تامین مالی این پروژه ها است. این فرایند بدون مشارکت مردم غیرممکن و یا بسیار دشوار می باشد. عدم رعایت اصول ساخت وساز و ضوابط قطعه بندی و تراکم وسطح اشغال و ایمنی ساخت وساز در بافتهای مذکور طی مدت زمان شکل گیری وتوسعه خود موجب شکل گیری بافتهای فرسوده وخطرساز شهری گردیده و این روند همچنان ادامه دارد.

Keywords:

مدیریت , مشارکت , ساماندهی , بافت فرسوده شهری