بررسی نقش توسعه پایدار شهر در توزیع فضایی خدمات شهری

جریان توسعه و گسترش فضایی در کلان شهرها یک پویش عام شهر نشینی است که از دهه ۱۹۵۰ میلادی تا کنون در جهان روبه فزونی نهاده و در دهه های ۱۹۷۰-۸۰ روند توسه اغلب کلان شهرهای جهان مورد پژوهش و تحقیقات وسیع قرار گرفت. ساماندهی فضایی در شهرها رابطه تنگاتنگی با الگوهای رشد و توسعه اقتصادی از یکسو و الگوهای کالبدی- فضایی از سوی دیگر دارد. گذشته از این یکی از معضلاتی که برنامه ریزان شهری و منطقهای با آن مواجه هستند، رشد نابرابر شهرها و مناطق است، به طوری که با نگاه به توزیع فضایی خدمات در شهرها و مناطق مشخص میشود که این خدمات به شکل متعادلی توزیع نشده اند. به منظور رفع این کاستی ها و سازماندهی فضایی مناسب امکانات و خدمات، اولین قدم، شناخت نابرابریها و شکاف میان مناطق است. کاهش نابرابری میان سکونتگاه ها و مناطق مختلف یک کشور از مهمترین دغدغه های دولتها و مجامع علمی بوده و همواره برای تحقق آن اندیشیده و راهبردهایی طراحی نموده اند؛ بطوری که درسالهای اخیر تاکید بر نابرابری های ناحیه ای و سازمان فضایی آن از اولویتهای اصلی تحقیقات جغرافیایی دراغلب کشورها بوده است. در کشور ما نیز همانند دیگر کشورهای در حال توسعه، با تمرکز روز افزون جمعیت و با توجه به مشکلات متعدد، مفهوم »پایداری« حول محورهای متعددی قابل بررسی است که در این پژوهش محور خدمات شهری در آن مورد ارزیابی قرار گرفته است.

Keywords:

توسعه پایدار , عدالت فضایی , خدمات شهری , مدیریت شهری