بازبینی چگونگی گفتاشنود دلدادگی و صحنه های عاشقانه در رمان کلیدر

کلیدر" روایت و بازآفرینی عشق است و از این روست که محمود دولت آبادی این گوهر یگانه ی عاشقانه اش را پیشکش عاشقان کرده است.دولت آبادی حساسیت شاعرانه و قدرت تخیل کم مانندی را در نثر خود مهار کرده و در خدمت حکایت گماشته است-حکایتی که افراد و وقایع آن خاکی و حقیقی نما هستند ولی وصف آن ها ما را به عالمی شاعرانه و خیالانگیز می برد. دولت آبادی با دلیری در به کار بردن زبانی که آکنده به ترکیبات بدیع و ابتکاری و تعبیرات نوین و لغات و اصطلاحات محلی است به بالیدن و توسعه زبان ادبی فارسی کمکی شایان کرده است. این لغات به نحوی نمایشی کنار هم قرار گرفته اند و توانسته اند تصویرسازی زنده ای از روستا و دلدادگی روستایی و زندگی جاری در آن بسازند. گفتگوهایی کاملا زنده و نمایشی که رمان را ملموس و باور پذیر و زنده در مقابل چشمان تماشاچی به تصویر کشیده است.. در این مقاله تلاش داریم تا با ارائه ی نکاتی درباره ی ویژگی های بیان، گفتگو و صحنه پردازی نمایشنامه ای، برخی قسمت های کلیدر را در این زمینه مورد توجه قرار دهیم. مشخص است که دولت آبادی در کلیدر، صحنه ها و گفتگوهای خود را زنده و پویا به نمایش کشیده است به گونه ای که گویا وی نمایشنامه نوشته و بازیگران در حال اجرای نمایشنامه هستند. این نکته، هنر والای نویسنده را به رخ می کشد و گفتگوها و شخصیت های زنده را قابل باور و ملموس به تصویر در می آورد. توجه به این گونه مقاله ها سبب می شود تا نویسندگان جوان با رویکردهایی تازه در نزدیک شدن هر چه بیشتر نمایشنامه و داستان آشنا شوند

Keywords:

کلیدر , گفتاشنود , صحنه , دلدادگی