ارکان دیپلماسی فرهنگی در شاهنامه

با تامل بر نقش ارتباطات در زندگی اجتماعی انسانها میتوان گفت که بشر همواره از گذشته های دور به شیوه های مختلف سعیدر ایجاد ارتباط و دادن اطلاعات خود به دیگران کرده است . از این رو در تمام دوره ها و حکومت ها فرستادن پیام برای ایجاد ارتباطبین دولتها رایج بوده است . ارتباط بین کشورها یا دیپلماسی به عنوان یک ابزار کارآمد و قابل انعطاف در سیاست خارجی زمینه سازارتقا روابط دولتها و به تبع آن افزایش تفاهم میان ملتها و ایجاد صلح و ثبات بین المللی است . در این جستار با روش تحلیلی – توصیفی با محور قرار دادن واژه های خبر، پیغام و پیام و توجه به مفاهیم و ارکان فراگرد ارتباطی سعی شده است مضمون اخبار وپیغام ها با بررسی پیامرسان و ویژگی های او با ارائه مستندات شعری لازم تبین شود . هدف این پژوهش بررسی تحلیلی عناصرارتباطی به کار رفته در شاهنامه است . در بررسی واژگان ارتباطی در شاهنامه مشخص شد که دایره واژگان ارتباطی در شاهنامهمحدود به خبر، پیغام، پیام، فرستاده و نامه که همان پیغام یا پیام مکتوب بوده است

Keywords:

دیپلماسی , خبر , پیام , فرستنده , فرستاده و شاهنامه فردوسی