اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی و بهزیستی روان شناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

هدف: تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی و بهزیستی روان­شناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش: پژوهش حاضر از نوع طرح­های کاربردی و نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل  و پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری پژوهش، بیماران مبتلا به دیابت نوع دو جزیره کیش بود. نمونه پژوهش ۴۰ نفر از بیماران دیابتی نوع دو بود که با روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند و با شیوه تصادفی­سازی ساده در دو گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (۲۰=n) و گروه کنترل (۲۰=n) گماشته شدند. گروه ها پرسشنامه کیفیت زندگی و بهزیستی روان­شناختی را تکمیل کردند. گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد تحت آموزش قرار گرفت. از روش مانکوا و تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر استفاده شد. تحلیل­های آماری با نرم افزار SPSS.۲۲ اجرا شد. نتایج: نشان داد که تحلیل واریانس برای عامل درون­گروهی (زمان) و عامل بین گروهی معنادار است. نتایج به آن معنی است که با در نظر گرفتن اثر گروه، اثر زمان نیز به تنهایی معنادار است. همچنین تعامل گروه و زمان نیز معنادار است (۷۹/۱۳۴=F، ۳۸/۱=df) که میزان تاثیر آن ۷۸ درصد است. نتایج بیان­گر آن است که تحلیل واریانس برای متغیر بهزیستی روان­شناختی برای عامل درون­گروهی (زمان) و بین گروهی و تعامل گروه و زمان نیز معنادار است. نتیجه گیری: می­توان نتیجه گرفت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی و بهزیستی روان­شناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو موثر بود.

Keywords:

Acceptance and Commitment Therapy , Quality of Life , Psychological Well-Being , Type ۲ Diabetes. , پذیرش و تعهد , کیفیت زندگی , بهزیستی روان شناختی , دیابت نوع دو