واکاوی عدالت جنسیتی درساختار سیاسی جمهوری اسلامی ایران ۱۳۷۶-۱۳۹۲:

هدف : اجرای عدالت جنسیتی از مهم ترین زمینه برای ایجاد دموکراسی در جامعه است که دولت می تواند در جهت حرکت به سوی آن گام بردارد، ولی تصویر روشنی از چگونگی عملکرد نهادهای حاکمیتی و اجرایی دیده نشده است. این نوشتار نتیجه پژوهشی است برای پاسخ به این پرسش که آسیب های اصلی رویکرد نهاد حاکمیتی و اجرایی جمهوری اسلامی ایران دربرخورد با عدالت جنسیتی درفاصله سال های ۱۳۷۶ تا ۱۳۹۲ کدامند؟ روش:نوشتار حاضر می کوشد براساس نظریه نهادگرایی این پژوهش را مورد ارزیابی قراردهد. شیوه انجام پژوهش از نوع پژوهش کیفی است که به صورت کتابخانه ای صورت گرفته و ایزار گردآوری اطلاعات به صورت فیش برداری بوده است. یافته ها :. تحلیل محتوای دو دوره ریاست دولت در فاصله ۱۶ سال نشان می دهد که ، حدود ۲۱ درصد از قوانین اجرایی را می توان مصداق عدالت جنسیتی دانست و منابع دوگانه مشروعیت ، راه دستیابی به سطح مطلوبی از عدالت جنسیتی را مسدود نمیکند.نتیجه گیری: در بررسی عدالت جنسیتی در۵ بخش نگرش دولتمردان، قوانین ، مصوبات ، آیین نامه ها و برنامه های توسعه، نشانه های عدالت با نشانه های عدالت جنسیتی عجین شده است تا احساس مثبت را نسبت به عملکرد دولت ها سبب شود ولی در عمل،ارتباط معناداری میان این مهم ونهادهای حاکمیتی و اجرایی و جهت گیری کلی دیده نشده است، که این حاکی از رویکرد ضعیف و غیرقابل قبول این دوره در سطح کلان می باشد.

Keywords:

عدالت , عدالت جنسیتی , نهاد حاکمیتی , نهاد اجرایی , برابری جنسیتی