نقش تناسبات و مقیاس در فرایند طراحی دوره پهلوی دوم وتجلی آن در کارهای حسین امانت نمونه موردی:ساختمان میراث فرهنگی تهران

تناسب عبارت است از رابطه ی نسبی و قیاسی بین اجزای مختلف و تمامی یک عنصر.سنجش میان اندازه ی دو چیزیک نسبت را پدید می آورد و به برابری این نسبت ها،سازگاری یا تناسب گفته می شود.تناسب در عین اینکه یک عاملتعیین کننده برای هماهنگی است یکی از مسائلی است که همیشه مورد بحث معماری بوده و هست.تناسب ارزشی استذهنی و فقط در ارتباط با شکل قابل بررسی است. بنیاد طبیعت و چیزهایی که در آن هستند بر پایه تناسبات ویژه ای پیریزی شده است و بشر از گذشته های دور در پی کشف این تناسبات بوده است تا هم به کنجکاوی خود پاسخ دهد و هم ازاین تناسبات در آفریده های خویش بهره گیری کند.هدف بنیادی همه ی نظریه ها درباره تناسبات،ایجاد نظم و سامان بخشیمیان بخش های مختلف یک پدیده است؛به گونه ای که انسان بتواند حس زیبایی بصری را درک کند. پیمون،اندازه های خردو یکسانی بود که در هر جا درخور نیازی که بدان بود به کار گرفته می شد و پیروی از آن هرگونه نگرانی معمار را دربارهنااستواری و یا نا زیبایی ساختمان از میان می برده است.در این پژوهش به دلیل اینکه در معماری دوره پهلوی دوم معماری شبه مدرنیستی که هم بر اساس معماری سنتی ایران و هم تحت تاثیر معماری غرب ایجادشده بود،تناسبات به طور گستردهبررسی شده است و به فقط به تناسبات معماری سنتی نپرداخته ایم.در این مقاله با توجه به اهمیت مقیاس و تناسبات وهمچنین کاربرد پیمون بحث گردیده و ساختمان مرکزی میراث فرهنگی کل کشور به عنوان مطالعه موردی انتخاب شدهاست و تناسبات موجود در این برج که از طریق مطالعات کتابخانه ای و به روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است،بررسیگردیده است.

Keywords:

تناسبات , مقیاس , معماری معاصبر , معماری دوره پهلوی دوم , حسین امانت , ساختمان مرکزی میراث فرهنگی کل کشور , پیمون