دیالکتیک معماری ایرانی- اسلامی با موضوع آموزش و فضاهای آموزشی

همواره مسئله آموزش، مهم ترین حلقه اتصال دوره های مختلف به یکدیگر بوده است.در حوزه معماری ایران، پیوستگی و تدریجی بودن از مهمترین ویژگی های آن و موجبتکامل پیوسته این علم تا قبل از دوره معاصر بوده است. آموزش به دلیل نقش بسیارمهمی که در توسعه جوامع بشری دارد از اهمیت بسزایی برخوردار است. از طرفیتحولات زندگی بشر، نهادهای اجتماعی و ازجمله آموزشی را متاثر کرده و فضاهایآموزشی نیز در معرض دگرگونی قرار می گیرند.هدف این پژوهش تبیین نسبت بین معماری و فضاهای آموزشی را درگذر زمان درچارچوب معماری ایرانی – اسامی بوده و به این منظور با توجه به اهمیت فضاهایآموزشی، این روند و سیر تکوین در فضاهای آموزشی، به عنوان فضاهای معماری کههمواره حضوری مهم در معماری ایرانی و اسامی داشته است پرداخت هایم. این تحقیقبا نگاهی پدیدارشناسانه، با مرور ادبیات و مبانی نظری و استخراج مولفه های معماریایرانی و اسامی در مدارس و نسبت متقابل آموزش و معماری در این بناها پرداختهاست.نهایتا نسبت بین عملکرد و نمود معماری در فضاهای آموزشی معرفی و جایگاه آنتبیین شده است.

Keywords:

معماری ایرانی - اسلامی , فضای آموزشی , مدارس ایرانی , آموزش.