بررسی خشونت کلامی در محل کار علیه پرسنل فوریت های پزشکی در سال ۱۳۹۲

مقدمه: یکی از نامنی های شغلی موجود خشونت کلامی محل کار می باشد که در بین پرسنل درمانی و بخصوص پرسنل فوریت های پزشکی شیوع بیشتری دارد. این پژوهش با هدف بررسی خشونت کلامی محل کار علیه پرسنل فوریت های پزشکی شمال استان خوزستان صورت پذیرفت. مواد و روش: این پژوهش به صورت مقطعی-توصیفی و به روش سرشماری بر روی تعداد۱۴۴ پرسنل فوریت پزشکی شمال استان خوزستان که رضایت خود را مبنی بر شرکت در مطالعه اعلام داشتتند در سال ۱۳۹۲ انجام گرفت. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای بود که شامل چهار قسمت (مشخصات دموگرافیک، تجربه خشونت روانی و خشونت نژادی و واکنش به خشونت و علل آن ) می شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه ۱۱ و با استفاده از آزمون های توصیفی و استنباطی تحلیل شدند. نتایج: میانگین سن ۴.۱۶±۳۲.۹ و سابقه کاری پرسنل در بخش فوریت های پزشکی۲.۲۵±۵.۹ بود. در ۱۲ ماه گذشته ۶۶.۷ درصد پرسنل حداقل یکی از خشونت های کلامی را تجربه کرده بودند و به تفکیک ۶۵.۳ درصد خشونت روانی و ۲۰.۱ درصد نیز خشونت فرهنگی یا نژادی را تجربه کرده بودند. بین خشونت اعمال شده با جنسیت مذکر بیماران رابطه معنادار وجود داشت(p=۰.۰۰۲). شایعترین علت خشونت از نظر پرسنل کمبود آگاهی مردم نسبت به وظایف فوریت های پزشکی بود. همچنین شایعترین واکنش در مقابل خشونت، دعوت کردن مهاجم به آرامش بود. نتیجه گیری: می توان وجود دوره های آموزشی با هدف افزایش آگاهی برای مردم و چگونگی برخورد با خشونت و جلوگیری از وقوع آن، برای پرسنل فوریت پزشکی پیشنهاد کرد.

Keywords:

verbal violence , psychological violence , racial violence , work place , emergency , north of Khuzestan , خشونت کلامی , خشونت روانی , خشونت نژادی , محل کار , فوریت , شمال خوزستان