طراحی مجتمع مسکونی در راستای افزایش کیفیت زندگی با تاکید بر فضاهای باز و نیمه باز خصوصی

فضای باز تا به امروز بخش تفکیک ناپذیر زندگی انسان را تشکیل داده است و انسان از طریق ارتباط با فضای باز زندگی کرده است، اما در واحدهای مسکونی امروزی در برخوردی آمرانه انسان مجبور شده است که سکونت عمودی را انتخاب کند و حضور طبیعت و ارتباط با آن را به کلی نادیده بگیرد. امروزه فضاهای باز معنی و مفهوم گذشته را ندارند و فاقد ارزش معمارانه می باشند، زیرا این فضاها در ابتدا طراحی نشده و باقی مانده فضاهای ساخته شده هستند. این در حالی است که فضاهای باز و نیمه باز، از گذشته و در معماری سنتی ما نقش مهمی را در فضاسازی معماری سنتی بر عهده داشته است و درکل شکل و هندسه آن از ویژگی های محیط خود بهره می گرفته و اکثر فعالیت های فردی و اجتماعی انسان در آن روی می داده است و در معماری گذشته به صورت توامان در بنا ساخته می شدند. امروزه فضاهای باز می توانند راهکاری مناسب برای ارتباط زندگی انسان با طبیعت باشند زیرا فضاهای باز نقش مهمی را ازنظر روانی و هم ازنظر فیزیکی در زندگی انسان ها دارند. پژوهش پیش رو از ۲ مرحله تشکیل شده است. در مرحله اول با روش کتابخانه ای و مطالعه اسناد، انواع فضاهای باز و نیمه باز تعریف و پیشینه و تاریخ مسکن مدرن بیان شده و ویژگی های آن با ویژگی های مسکن سنتی مقایسه شده است. در ادامه با مطرح کردن نیازهای کالبدی و روحی انسان، یک چهارچوب نظری جهت مشخص شدن معیارهای فضای موردمطالعه تعیین شده است. مرحله دوم پژوهش با بررسی میدانی و گردآوری نمونه های موجود و تحلیل آن ها بر اساس معیارهای مرحله اول صورت گرفته است. نتایج پژوهش حاضر، رهنمودهای برای طراحی فضاهای باز و نیمه باز خصوصی در مسکن بوده است که در قالب سه سطح راهبرد و راهکار و پیشنهادهایی درزمینه طراحی می باشد.

Keywords:

مجتمع مسکونی , کیفیت زندگی , فضاهای باز و نیمه باز خصوصی