نقش آزمایش DNA در اثبات تعیین نسب و رابطه آن با اماره فراش

هدف از این مقاله بررسی نقش آزمایشDNA در اثبات تعیین نسب و رابطه آن با اماره فراش است. ابزار گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و در قالب فیش برداری بوده است. تحلیل اطلاعات آن به صورت توصیفی- تحلیلی است. اماره فراش اماره-ای فقهی است. ماده ۱۱۵۸ قانون مدنی با این مقرره که «طفل متولد در زمان زوجیت ملحق به شوهر است مشروط بر اینکه از تاریخ نزدیکی تا زمان تولد کمتر از شش ماه و بیشتر از ده ماه نگذشته باشد» اماره فراش را پذیرفته اند. امروزه فن آوری های نوینی ایجاد شده اند که می توانند نسب افراد را به صورت دقیق و قطعی مشخص نمایند. در گذشته که چنین علومی در دسترس نبود تنها راه اثبات نسب استناد به اماره فراش بود. آزمایشات ژنتیک و تجزیه ی خون به عنوان یکی از ادله ی اثبات دعوی در دعاوی ناشی از اختلاف در نسب مورد توجه قرار گرفته است. بدین جهت تبیین اعتبار علمی و حقوقی آن ضرورت دارای ضرورت است. امروزه مهم ترین فن آوری موجود برای تعیین نسب، آزمایش ژنتیک یا همان آزمایشDNA می باشد. در مقابل اماره فراش که اماره ای قانونی است، آزمایشDNA یک اماره قضایی است و در دعاوی اثبات نسب می تواند تحت عنوان علم قاضی با رجوع به کارشناس، مستند حکم واقع شود. در شرایطی که نتیجه آزمایش DNA در تضاد با اماره فراش باشد باید نتایج آزمایش DNA را پذیرفت زیرا این آزمایش نتیجه ای قطعی به دست می دهد و درجایی که علم قطعی وجود دارد نیازی به استناد به اماره نیست. فلذا دلایل دیگر حتی اگر اقرار، بینه و شهادت باشد تاب مقاومت در برابر نتیجه آزمایش DNA ندارد.

Keywords:

اماره فراش , آزمایش DNA , نسب , ژنتیک