بررسی آرمانشهر در شاهنامه فردوسی

مقاله حاضر درصدد بازخوانی فلسفه آرمانشهر به عنوان یکی از سازه های ذهنی در اندیشه اجتماعی حکیم ابوالقاسم فردوسی است. این مطالعه با هدف شناخت عمیق نظام ارزش های بومی با هویت ایرانی-اسلامی می باشد. فضای مفهومی موضوع را مرور کرده؛ از تئوری های جامعه شناختی برای مطالعه و تحلیل بهره می گیرد. روش مطالعه؛ موردی و انتخاب نمونه ی موردمطالعه از نوع نمونه گیری کنترل شده می باشد. اعتبار معیار صوری شاخص ها به رای صاحب نظران موکول شده و اعتبار سازه ای ، در مقایسه با چارچوب و مفاهیم نظری سنجیده می شود. پس از مرور نظری اندیشه آرمانشهر، نمونه ی موردمطالعه را به جهت ارزش پژوهشی که در نمایاندن فرهنگ بومی دارد معرفی کرده سپس داده های کیفی، مورد تحلیل قرار می گیرد. جهان اجتماعی شاهنامه تکرار روایت هایی است که در کشاکش داستانی اش، دیدگاه های کهن ایرانی را با بهره گیری از غنای جامعه اسلامی بازنمایی کرده و تصویر روشنی است از سیر تکاملی حیات جوامع انسانی که با نظم ویژه ای در حرکت اند. زندگی اجتماعی مردمان هرگز از حرکت نمی ایستد و هرگاه در پرتو خرد و داد سامان یابد شکلی آرمانی از جامعه بشری متصور خواهد شد.

Keywords:

جامعه شناسی ادبیات , آرمانشهر , نهادهای اجتماعی , نهاد سیاست و حکومت