بررسی شاخصه های معماری پایدار با رویکرد استفاده از گودال باغچه در خانه های بومی اقلیمگرم و خشک ایران

معماران بومی با در نظر گرفتن شرایط اقلیمی و بررسی امکانات و محدودیت های موجود در هر منطقه دست به طراحی می زدند. در کشر ما به دلیل تنوع اقلیمی الگوهای گوناگون سکونتی ایجاد شد، که در هر اقلیم به بهترین شکل ممکن پاسخگوی نیازهای ساکنان بود. استفاده از گودال باغچه یکی از راههای بهبود بخشیدن به شرایط سخت اقلیمی در نواحی مرکزی ایران بوده است. این عنصر اقلیمی با شناخت اقلیم و چگونگی بهره برداری از آن توانست موجبات آسایش ساکنان را فراهم کند. نواحی فلات مرکزی ایران به واسطه بارندگی کم، از آب و هوای گرم و خشک برخوردار بود، از این رو در گذشته با راهکارهای اقلیمی مختلف نظیر گودال باغچه که موضوع پژوهش پیش رو است توانستند شرایط طاقت فرسا را تعدیل کنند. باغچه ها و به طور کلی فضاهای سبز در حیاط خانه های مناطق گرم و خشک با جذب پرتوهای تابشی خورشید مانع انعکاس دوباره پرتوها و افزایش ناخواسته گرما شده و با جبران رطوبت اقلیمی کوچک برای انسان فراهم می کند. در این اقلیم شاهد پیوند انسان با طبیعت و معماری هستیم که به واسطه برقراری ارتباط بین محیط انسانی و جهان طبیعت بحث پایداری مطرح می شود.

Keywords:

معماری بومی , آسایش اقلیمی , گودال باغچه.