بررسی کاربرد زبان های مازندرانی و فارسی در شهر جویبار

هدف پژوهش حاضر بررسی کاربرد زبان های فارسی و مازندرانی در بافت های تعاملی مختلف در میان گویش وران مازندرانی شهر جویبار است. پرسش اصلی این است که کاربرد زبان مازندرانی و فارسی، با توجه به متغیرهای سن و جنسیت در بافت های مختلف اجتماعی، چه تفاوت هایی دارند. نمونه آماری پژوهش حاضر ۱۰۰ گویش ور جویباری (۵۰ مرد و ۵۰ زن) می باشند که خود به دو گروه ۲۵ نفره، والدین (میانگین سنی ۳۹ سال) و فرزندان (میانگین سنی ۱۶ سال)، تقسیم و به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده اند. داده های پژوهش با استفاده از پرسش نامه محقق ساخته در سال ۱۳۸۸ گردآوری شده و از آزمون های آماری غیر پارامتریک «کولموگورف اسمیرنوف» و «خی دو» برای مقایسه استفاده شده است. بررسی پاسخ های ارائه شده نشان می دهد که به طور کلی گرایش به کاربرد زبان فارسی در میان مادران بیش تر از پدران و در میان دختران بیش تر از پسران است. بررسی تاثیر متغیر جنسیت در مجموع داده ها با استفاده از آزمون آماری خی دو نشان می دهد که تفاوت بین مردان و زنان در کاربرد زبان فارسی و مازندرانی در سطح P≤۰/۰۰۱ است. تفاوت کاربرد فارسی و مازندرانی بین والدین و فرزندان در سطح P≤۰/۰۰۱ معنادار است. در نمونه مورد بررسی در این پژوهش، تاثیر بافت بر کاربرد زبان معنادار نیست.

Keywords:

زبان مازندرانی , زبان فارسی , بافت اجتماعی , جنسیت , شهر جویبار , کاربرد زبان