مدلسازی فازی تغییرات ضریب مرکز ثقل شناور و بهینه سازی توابع دریامانی با استفاده از الگوریتم ژنتیک

در سالهای اخیر توجه بیشتری به پیش بینی و بررسی رفتار شناور در دریا (seakeeping) شده است. در شناورهای تندرو و سبک هرچه سرعتشناور رو به افزایش می گذارد اهمیت این محاسبات بیشتر می شود. هدف این مطالعه. تغییرات ضریب ثقلیت شناور از کف (KB) بصورتی است کهکمترین تاثیر بر روی ضرایب هیدرودینامیکی دیگر شناور در مدلسازی آن اعمال شود. بدین منظور با استفاده از طراحی یک سیستم فازی, خطوطبدنه شناور در سه زاویه برخورد ۱۲۰، ۱۵۰ و ۱۸۰درجه در بازه تغییرات ضریب تک ۲KB%+ و ۲%- مدلسازی شده و خطوط بدنه هندسه شناور برایهر تغییر ساخته و توابع دریامانی (شامل هیو، پیچ، رول، مقاومت اضافی و ضریب دریازدگی) هر فرم بدنه در هریک از زوایای برخورد محاسبهمی شود. سپس تغییرات هر یک از توابع دریامانی با استفاده از روش تطبیق چندجمله ای مدلسازی رباضی شده و با استفاده از روش بهینه سازیچند هدفه الگوریتم ژنتیک مقدار KB بهینه محاسبه شده است. روش ارائه شده در این مقاله بر روی یک شناور کروت اجرا و تست شده و نتایجبدست آمده از شبیه سازی خطوط بدنه شناور در KB بهینه و مقایسه توابع دریامانی آن با مدل اصلی. کارایی روش ارائه شده را به اثبات رساند.

Keywords:

بهینه سازی توابع دریامانی , الگوریتم ژنتیک , مدلسازی فازی خطوط بدنه , KB , کروت