مستی مرتکب و ارتکاب جرائم عمدی مستوجب قصاص در حقوق کیفری ایران و فقه امامیه

نظر به اینکه مستی، حالتی غیر عادی است که در اثر استعمال مواد مسکر در فرد ایجاد می شود به گونه ای که می توانند درجاتمختلف قوه اراده، تمیز، آگاهی و ادراک را سلب یا مختل نماید .در قانون مجازات اسلامی مصوب سال ۱۳۹۲ تحولات قابلملاحظه ای در خصوص مستی رخ داده است و به تبعیت از دیدگاه فقهی مشهور،اصل را بر مسئولیت کیفری مرتکبان جرم درحال مستی بنا نهاده است.بنابراین بین مستی اختیاری و غیر اختیاری و عهده دار اثبات ضوابط مسئولیت کیفری در قبال جرائمارتکابی در حال مستی و تصریح قانون به مسئولیت پرداخت دیه در جنایات ارتکابی در حال مستی تمایز قایل شده که از جملهرویکردهای نوین قانونگذار میباشند.هرچند که بهتر بود،از مستی خود خواسته و مستی ناخواسته در متن قانون بهرمند میشد.مستی با توجه به اثراتش معمولا با مجرمیت عجین است و میتواند باعث تضعیف و یا حتی زوال قوه تعقل و اراده در فردشود پس میتواند باعث تزلزل برخی ارکان مسئولیت کیفری در فرد شود. گاهی اوقات شخصی که در اثر مستی،مرتکب جرممی شود با اوضاع و احوالی همراه است که منجر به تشدید مجازات میشود. در این نوشتار با آثار کیفری مستی در جرائم عمدیمستوجب قصاص،از جمله قتل از منظر قانون و فقه،آشنا وبرخی از خلاهای موجود در ماده ۱۵۶ و ۳۰۷ قانون مجازات اسلامیرا احصاء می نماییم .هرچند در قانون برای مرتبین جرایم در حین مستی مجازاتی در نظر گرفته شده است ، لیکن متن مفادقانونی در زمینه مستی، دارای ابهاماتی میباشد که نیاز به بررسی و تحقیق دارد که در این نوشتاردر حد بضاعت فکری ابهاماتبررسی باشد که در جهت اصلاح ان گامی موثر برداشته شود.

Keywords:

مستی , فقه , جرم عمدی , قتل , قانون مجازات اسلامی