بررسی آمادگی یادگیری خود-راهبر دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در سال ۱۳۹۱: رویکردی برای ارزیابی اثربخشی آموزش عالی

سابقه و اهداف : تولید فزاینده اطلاعات سبب کوتاهی عمر دانش پزشکی شده است، لذا دانشجویان باید با کسب آمادگی یادگیری خود-راهبر حتی پس از خروج از نظام آموزش رسمی نیز، قادر باشند دانش و صلاحیت حرفه ای خود را به روز نگه دارند. این پژوهش با هدف تعیین آمادگی یادگیری خود-راهبر دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در سال ۱۳۹۱ طراحی شده است. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، آمادگی یادگیری خود-راهبر ۴۷۳ نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان به روش تصادفی سهمیه ای و توسط پرسشنامه فیشر بررسی شد. نمرات بالاتر از ۱۰۵ در طبقه بالا، ۶۰-۱۰۵ متوسط و کمتر از ۶۰ در طبقه پایین قرار داده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون کای دو، ضریب همبستگی و رگرسیون چندگانه هم زمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمره کل آمادگی یادگیری خود- راهبر دانشجویان ۱۷/۱۷ ± ۵۵/۸۳ بود (با نمره حداقل ۴۰ و حداکثر ۱۳۷). ۱۱% دانشجویان در طبقه ضعیف، ۱/۸۰% متوسط و ۹/۸% در طبقه قوی قرار داشتند . بین نمره کل آمادگی خود راهبرو خصوصیات فردی و تحصیلی دانشجویان همبستگی معنی داری وجود نداشت . نتیجه گیری: دانشگاه ها باید برای پاسخگویی به نیازها و چالش های گوناگون دنیای کنونی، با رویکردهای آموزشی دانشجومحور، دانشجویان را به سمت کسب آمادگی یادگیری خود- راهبر سوق دهند.

Keywords:

Self-directed learning readiness , high education effectiveness , medical Sciences students , آمادگی یادگیری خود- راهبر , اثربخشی آموزش عالی , دانشجویان