باورهای عامیانه بخشی از فرهنگ وزبان وادبیات فارسی به شمارمی آید.شاعران ونویسندگان ازباورهای عادی وعامی مردم، به عنوان یکی از درون مایه های شعرو نثر خویش بهره برده اند تابه اثرخود رنگ دینی وملی بخشند وفرهنگ وسنت های جامعه ی خودرادرپیچ وخم حوادث تاریخی ازگزند فراموشی حفظ کنند وازاسلاف به اخلاف منتقل کنند.یکی ازبرجسته ترین عارفان وصوفیان مثهور قرن پنجم وششم هجری قمری که زادگاه وی نامق ازدیارترشی یا کاشمر فعلی بوده و مدفن وی درتربت جام می باشد. عارف بزرگ ،شیخ الاسلام احمدابن ابوالحسن جامی نامقی ترشیزی معروف به شیخ احمد جام درسال۴۲۷-۴۴۰هجری-بوده که ، نیاکان او ازنوادگان جریربن عبدالله بودند .نام او باالقابی که به اوداده اند چنین است: شیخ الاسلام ،قطب الاوتاد، شیخ ابونصر احمد زنده پیل، اوراگاه پیرجام نیزنامیده اند. ترک عزلت او ونگاه زیبای عرفانی واجتماعی اش باسفر به خانه خدا ودر میان مردم بودن ودرد جامعه ی خودش را درک کردن ویژگی بارزی است که در وجود
شیخ جام نهادینه شده است.این دوره سرشاراز آداب ورسوم خاصی بوده که بعضی از آنها ریشه درفرهنگ ایران باستان دارند.دراین مقاله ،نگرش های خرافی باهدف آگاهی از باورهای مردم روزگار
شیخ جام وفهم بهترمتن ،تبیین این باور ها وتلاش برای یافتن پیشینه ی آنها مورد بررسی و مداقه قرارگرفته است