مدل ساختاری طرح واره ناکارآمد براساس ابرازگری هیجانی و انعطاف پذیری شناختی با نقش واسطه ای هوش هیجانی در شرایط قرنطینه خانگی ناشی از همه گیری کرونا

هدف: مطالعه رابطه بین طرح واره ناکارآمد با ابرازگری هیجانی و انعطاف پذیری شناختی، با نقش واسطه ای هوش هیجانی در شرایط قرنطینه خانگی ناشی از همه گیری کرونا، هدف این پژوهش بود. روش: به این منظور نمونه ای به حجم۵۱۱ نفر از جامعه آماری دختران نوجوانان مدارس متوسطه دوم شهر تهران که در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ مشغول به تحصیل بودند، انتخاب شدند. روش نمونه گیری، خوشه ای چندمرحله ای بود. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از پرسش نامه های طرح واره های ناکارآمد (یانگ، ۱۹۹۸)، ابرازگری هیجانی، انعطاف پذیری شناختی و هوش هیجانی شرینگ. برای تعیین برازش مدل، از مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شد. در ادامه، برازش مدل در سه سطح صورت گرفت: برازش مدل اندازه گیری، برازش مدل ساختاری و برازش کلی مدل. یافته ها: یافته های پژوهش با سطح معنی داری (۵%) حاکی از آن بود که اندازه اثر مستقیم ابرازگری هیجانی بر طرح واره های ناکارآمد (۳۲۹/۰)، قوی؛ اندازه اثر ابرازگری هیجانی بر هوش هیجانی (۱۹۴/۰)، قوی؛ اندازه اثر مستقیم انعطاف پذیری شناختی بر طرح واره های ناکارآمد (۱۰۷/۰)، متوسط؛ اندازه اثر انعطاف پذیری شناختی بر هوش هیجانی (۰۵۷/۰)، متوسط و اندازه اثر هوش هیجانی بر طرح واره های ناکارآمد (۱۰۵/۰)، متوسط بود. هم چنین با توجه به اینکه مقادیر ارزش t برای رابطه میان متغیرهای ابرازگری هیجانی و طرح واره های ناکارآمد (۷۶۵/۱۱)، ابرازگری هیجانی و هوش هیجانی (۱۸۱/۱۰)، انعطاف پذیری شناختی و طرح واره های ناکارآمد (۰۰۵/۷)، انعطاف پذیری شناختی و هوش هیجانی (۲۱/۵) و هوش هیجانی و طرح واره های ناکارآمد (۸۶۶/۶)، بزرگتر از ۹۶/۱ بود نشان دهنده رابطه معنی دار بین این متغیرهاست. نتیجه گیری: مدل آزمون شده، مدلی مطلوب برای تبیین طرح واره های ناکارآمد در دختران نوجوان است.

Keywords:

طرح واره ناکارآمد , هوش هیجانی , انعطاف پذیری شناختی , ابرازگری هیجانی , همه گیری کرونا