بازآفرینی فرهنگی بافت تاریخی شهری با تاکید بر سیاست های ملی و محلی دانشگاه ها (منطقه ۱۲ کلان شهر تهران)

در سال های اخیر ارتباط دانشگاه و شهر به طور فزاینده ای تبدیل به یک موضوع فراگیر شده است. از جمله حوزه­های موثر دانشگاه، نقش آفرینی آن در ارتقاء کیفیت فرهنگی بافت تاریخی شهرهاست. برای این منظور در این پژوهش به بررسی نقش دانشگاه در بازآفرینی فرهنگی بافت تاریخی کلان شهر تهران پرداخته شده است. هدف از این پژوهش شناسایی معیارهای عملکردی دانشگاه­ها در بازآفرینی فرهنگی بافت تاریخی است. روش پژوهش کاربردی و توصیفی-تحلیلی است. محدوده پژوهش بافت تاریخی شهر تهران منطبق بر منطقه ۱۲ شهرداری تهران است. جامعه آماری پژوهش، متخصصان و هیات علمی رشته­های برنامه­ریزی شهری، شهرسازی و معماری است. حجم نمونه ۳۵ نفر بوده و این تعداد بر مبنای اشباع نظر نخبگان انتخاب شده است. روش جمع­آوری داده­ها به صورت مشاهده، مصاحبه نیمه­ساختار یافته و پرسشنامه بوده است. روش تجزیه وتحلیل داده­ها با استفاده از آزمون T-Test و روش معادلات ساختاری بوده است. یافته­های حاصل نشان می دهد که دانشگاه­ها با مصادیق مختلفی می­توانند در بازآفرینی فرهنگی نقش موثری ایفا کنند. در این خصوص ضریب مسیر بین متغیر عملکرد دانشگاه ها در بازآفرینی فرهنگی به میزان ۰.۹۷۱ گویای این واقعیت است که سازوکارهای حاکم بر ساختار درونی دانشگاه­ها در حوزه فرهنگی به صورت نمودهای بازآفرینی فرهنگی در بافت قدیم قابل پیاده کردن است. همچنین سازه تاثیر سیاست­های ملی و محلی بر عملکرد دانشگاه ها نشان می دهد که این سیاست­ها به خصوص در حوزه ملی بر عملکرد دانشگاه ها تاثیر مثبتی داشته و میزان این ضریب ۰.۹۷۸ به دست آمد؛ بنابراین می­توان نتیجه گرفت که سیاست های ملی بر عملکرد دانشگاه ها تاثیر گذاشته و این عملکرد نمودهای خود را در بازآفرینی فرهنگی می­تواند نشان دهد.

Keywords:

بافت تاریخی , بازآفرینی شهری , بازآفرینی فرهنگی , دانشگاه ها , منطقه ۱۲ تهران