رابطه بین خودکارآمدی و رضایت از زندگی: نقش واسطه ای اختلال در تنظیم هیجان

مقدمه: امروزه رضایت از زندگی به یکی از ضروری ترین نیازهای زندگی انسان تبدیل شده است و کم بودن آن می تواند مشکلات متعددی را به دنبال داشته باشد. این مطالعه به بررسی رابطه بین خودکارآمدی و رضایت از زندگی و نقش میانجی اختلال تنظیم هیجانی پرداخت. روش کار: جامعه آماری این مطالعه توصیفی- همبستگی در سال ۱۴۰۰، بزرگسالان شهر مشهد بودند که از بین آنها ۴۰۲ نفر (۱۳۶ مرد و ۲۶۶ زن) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان مقیاس خودکارآمدی عمومی (GSES)، مقیاس دشواری در تنظیم هیجان (DERS) و مقیاس رضایت از زندگی (SWLS) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحلیل مسیر نشان داد که بی نظمی هیجان نقش واسطه ای در رابطه بین خودکارآمدی و رضایت از زندگی دارد. این مدل همچنین دارای مسیرهای مستقیم واجد شرایطی از خودکارآمدی تا رضایت از زندگی (P< ۰.۰۱, β= ۰.۱۰)، بی نظمی هیجانی تا رضایت از زندگی (P< ۰.۰۱, β= -۰.۳۶)، خودکارآمدی تا بی نظمی هیجانی (P< ۰.۰۱, β = -۰.۴۰) از نظر آماری معنی دار بود. به طوری که خودکارآمدی و بی نظمی هیجانی می تواند رضایت از زندگی را پیش بینی کند. همچنین، اثرات غیرمستقیم مورد بررسی قرار گرفت و نشان داد که خودکارآمدی به طور مثبت رضایت از زندگی را از طریق بی نظمی هیجانی پیش بینی می کند (P< ۰.۰۱, β = ۰.۱۴). نتیجه گیری: به نظر می رسد خودکارآمدی می تواند رضایت از زندگی را از طریق نقش میانجی اختلال تنظیم هیجانی پیش بینی کند. بنابراین می توان برنامه های آگاهی بخشی در مورد اهمیت خودکارآمدی و تنظیم هیجان را برای افزایش رضایت از زندگی در نظر گرفت.

Keywords:

Emotion dysregulation , Life Satisfaction , Self-efficacy