تاثیر چهار هفته تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون بر سطح مقطع آناتومیکی عضلات محدود نشده مجاور در مردان فعال

زمینه و هدف: تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون، پاسخ و رهاسازی هورمون های آنابولیک را تحریک و هایپرتروفی را در عضلات محدود شده افزایش می دهد؛ با این وجود، تاثیر این شیوه تمرینی بر عضلات محدود نشده مجاور، کمتر بررسی شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون بر سطح مقطع آناتومیکی عضلات محدود نشده مجاور در مردان جوان فعال بود. روش تحقیق: تعداد ۱۶ مرد جوان ۲۵ تا ۳۰ ساله به طور تصادفی به دو گروه (۸ نفره) شامل گروه تمرین مقاومتی با شدت بالا و تمرین مقاومتی با شدت پایین همراه با محدودیت جریان خون تقسیم شدند. هر دو گروه حرکات پرس سینه و اسکوات را سه جلسه در هفته و به مدت چهار هفته اجرا کردند. گروه تمرین مقاومتی با شدت بالا، سه نوبت ۱۰ تکراری با شدت ۷۵% قدرت بیشینه، و گروه با محدویت جریان خون، چهار نوبت ۳۰، ۱۵، ۱۵ و ۱۵ تکراری با شدت ۳۰%  قدرت بیشینه را برای هر حرکت اجرا کردند. در گروه با محدودیت جریان خون، فشار محدودکننده در شروع تمرینات ۵۰% فشار انسداد شریانی استراحتی افراد در نظر گرفته شد و بتدریج در خلال چهار هفته، به ۸۰% فشار انسداد شریانی استراحتی افزایش یافت. در شروع و ۷۲ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، سطح مقطع عضلات سه سر بازویی، سینه ای بزرگ، چهار سر ران و سرینی بزرگ با دستگاه MRI اندازه گیری شد. داده ها با آزمون t همبسته و تحلیل کوواریانس در سطح معنی داری p<۰/۰۵ بررسی گردید. یافته ها: پس از چهار هفته، افزایش معنی داری در سطح مقطع عضلات سه سر بازویی، چهار سر رانی، سینه ای بزرگ و سرینی بزرگ هم در گروه تمرین مقاومتی با شدت بالا (به ترتیب با ۴%، ۵/۷%،۱۰%، ۱۰%) و هم گروه  محدودیت جریان خون (به ترتیب با ۱۱%، ۱۲%، ۱۸%، ۲۲%) مشاهده شد. نتیجه گیری: به نظر می رسدکه اثرات آنابولیکی ناشی از تمرینات با محدودیت جریان خون به صورت موضعی محدود نمی شود و می تواند به عضلات مجاور درگیر در تمرین که مستقیما تحت تاثیر محدودیت جریان خون نیستند، انتقال یابد.

Keywords:

تمرین با محدودیت جریان خون , هایپرتروفی عضلانی , سطح مقطع عضلانی , عضلات محدود نشده