رابطه تاب آوری و خودکارآمدی عمومی با شادکامی دانش آموزان مقطع متوسطه دوره اول شهرستان چابهار

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه تاب آوری و خودکارآمدی با شادکامی دانش آموزان مقطع متوسطه دوره اول با استفاده از تحلیل مسیر بود. جامعه آماری دانش آموزان مقطع متوسطه دوره اول شهرستان چابهاربوده که از این تعداد ۲۷۱ نفر آنان به عنوان نمونه به صورت تصادفی ساده شدند. از پرسش نامه های مطلوبیت اجتماعی کراون و مارلو، خودکارآمدی شرر و شادکامی آکسفورد برای جمع آوری داده ها استفاده شده است که پایایی ابزار جمع آوری داده ها با استفاده از روش آلفای کرونباخ به ترتیب ۱/۶۹ ،۱/۷۵ و ۱/۹۳ بدست آمده است . برای بررسی داده های پژوهش بعد از تحلیل توصیفی با استفاده از تحلیل مسیر به بررسی فرضیات پرداخته شد که هر سه فرضیه پژوهش تائید شده است. نتایج نشان داد که دو متغیر تاب آوری و خودکارآمدی، ۱۱ درصد از واریانس کل شادکامی را تبیین می کنند که در این بین، سهم متغیر تاب آوری)۹ صدم( بیشتر از سهم متغیر خودکارآمدی)۱ صدم( است. بنابراین خودکارآمدی در دانش آموزان سبب افزایش تاب آوری در آنها شده و در راستای آن احساس شادکامی بیشتری را تجربه میکنند.

Keywords:

تاب آوری , خودکارآمدی , شادکامی , دانش آموزان