معناشناسی روایی مفردات قرآن نزد قرآن پژوهان امامیه؛ رهیافت ها و نمونه ها

«معناشناسی روایی» رویکردی معناشناختی است که گذشته از احتجاج به روایات لغوی (روایاتی که در آن ها معنای یک واژه تبیین شده است)، تمامی احادیث اهل بیت؟عهم؟ را به عنوان منبعی از کاربردهای اصیل زبان عربی، مورد تحقیق قرار داده و به آن ها احتجاج می کند. ارزیابی رهیافت قرآن پژوهان امامیه به این رویکرد، مسئله اصلی این جستار است. بررسی فعالیت های معناپژوهی قرآن پژوهان امامیه نشان از آن دارد که ایشان، اعم از فقها، مفسران و لغویان، غالبا رهیافتی همسو و همدل با روایات لغوی داشته اند و در بیشتر مواردی، که به روایتی لغوی دست یافته اند، از آن یاد کرده و درصورت تعارض روایت با اقوال لغویان، تعارض را حل کرده و یا دیدگاه روایی را ترجیح داده اند. گرچه در گوشه و کنار آثار قرآن پژوهان امامیه می توان نشانه هایی از احتجاج به کاربردهای روایی واژگان قرآن را یافت؛ اما درمجموع ایشان به علت دشواری این شیوه نتوانسته اند، از آن بهره چندانی ببرند. در این میان سه واژه پژوه بزرگ شیعه، سید نورالدین جزایری، سید علی اکبر قرشی و علی کورانی عاملی، توجه بسیاری به این رویکرد داشته اند.

معناشناسی روایی مفردات قرآن نزد قرآن پژوهان امامیه؛ رهیافت ها و نمونه ها Keywords:

معناشناسی قرآن , معناشناسی روایی , حجیت قول لغوی , فروق اللغات , قاموس قرآن , مفردات راغب