اثر تمرین استقامتی بر واسپین و شاخص های قندی موش های صحرایی مبتلا به دیابت

زمینه و هدف: واسپین، آدیپوکینی است که از بافت چربی احشایی موش صحرایی، جدا و شناسایی شده است. در مطالعه حاضر اثر تمرین استقامتی با شدت متوسط و بالا بر واسپین و شاخص های قندی موش های صحرایی مبتلا به دیابت بررسی گردید. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، ۴۵ سر موش صحرایی (نژاد اسپراگودوالی)، پس از یک هفته سازگاری با محیط آزمایشگاه، به وسیله سم استروپتوزوتوسین دیابتی شدند. در ادامه، پس از اندازه گیری گلوکز ناشتای حیوانات، ۳۰ سر از موش های صحرایی دارای گلوکز ناشتای بالای ۲۰۰ میلی گرم بردسی لیتر، به عنوان نمونه آماری انتخاب و سپس به طور تصادفی به سه گروه (تمرین استقامتی با شدت متوسط، بالا و کنترل) تقسیم شدند. گروه های تمرین استقامتی با شدت متوسط و بالا به ترتیب به مدت ۶ هفته (۳ جلسه در هفته و هرجلسه ۲۰ دقیقه) با سرعت ۱۲-۸ متر در دقیقه و سرعت ۱۸-۱۲ متر در دقیقه روی دستگاه نوارگردان بدون شیب دویدند. داده ها با استفاده از آزمون های آماری کلموگروف - اسمیرنوف، تحلیل واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری، ۰۵/۰≥p در نظر گرفته شد. یافته ها: در این مطالعه، تمرین استقامتی با شدت بالا، اثر معنی داری بر افزایش واسپین داشت. تمرینات استقامتی با شدت متوسط و بالا نیز دارای تاثیر معنی داری بر کاهش انسولین، گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین در موش های صحرایی مبتلا به دیابت بودند. نتیجه گیری: براساس یافته های تحقیق حاضر مشخص گردید تمرین استقامتی می تواند بر شاخص های قندی موش های صحرایی مبتلا به دیابت، اثر معنی داری بگذارد.

Keywords:

Exercise , Vaspin protein , rat , Insulin , Glucose , Diabetes mellitus , ورزش , پروتئین واسپین , موش , انسولین , گلوکز , دیابت ملیتوس