با توجه به سند چشم انداز بیست ساله ۱۴۰۴ و سیاست های کلی اقتصاد مقاومتی،
ایران در جست و جوی جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقه است که
دیپلماسی اقتصادی به عنوان رویکردی جدید در حوزه بین الملل، ابزاری کارآمد برای رشد اقتصادی و گسترش بازار صادراتی کشورها است. برهمین اساس، تقویت همکاری های
ایران با
هند با توجه به
تحریم های متحمل شده از سوی آمریکا، می توان جایگزینی باشد تا
ایران بتواند با انزوای بین المللی تحمیل شده مقابله کند. در این راستا پژوهش حاضر به بررسی ظرفیت های
دیپلماسی اقتصادی ایران و
هند در جهت کاهش فشار
تحریم ها پرداخته است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که اگر چه ظرفیت های گسترده ای برای توسعه مناسبات دوجانبه وجود دارد و هر دو کشور در مسائل مهم منطقه ای و بین المللی دیدگاه های مشترکی دارند، اما نکته مهم دیگری که باید در مناسبات اقتصادی با
هند در نظر گرفت، این است که
هند منافع محور است. بر همین اساس،
هند در جاهایی با آمریکا واگرایی دارد و در جاهایی هم گرایی دارد. اما با توجه به این که
هند به
ایران در خصوص واردات سوخت و هم مسئله چابهار به منظور دسترسی به افغانستان و آسیای مرکزی و نیز مهار پاکستان، نیازمند است و تعامل با
ایران در اولویت های
هند است،
ایران می تواند از تعامل با
هند بهره مند شود.