اثربخشی آموزش تنظیم هیجان بر کاهش تکانشگری نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک در کانون اصلاح و تربیت اهواز

مقدمه: تکانشگری یکی از نشانگان اختلال سلوک است که برای تعدیل و کاهش آن مداخلات گسترده­ای ارائه شده است، در این مطالعه به بررسی اثربخشی آموزش تنظیم هیجان بر کاهش تکانشگری نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک در کانون اصلاح و تربیت پرداخته شد. روش­: روش پژوهش حاضر نیمه تجربی و طرح آن از نوع پیش ­آزمون- پس ­آزمون- پیگیری با گروه کنترل بود. این پژوهش در سال ۱۳۹۹ در جامعه آماری مددجویان پسر کانون اصلاح و تربیت شهر اهواز در فاصله سنی ۱۵ تا ۱۸ سال انجام شد. ۳۰ نفر از نوجوانان به­روش تصادفی ساده در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله در ۸ جلسه ۹۰ دقیقهای در آموزش تنظیم هیجان شرکت کردند و گروه کنترل در لیست انتظار برای دریافت مداخله قرار داشت.  ابزار جمع آوری دادهها  پرسشنامه جمعیت شناختی و یازدهمین ویراست مقیاس تکانشگری بارت بود که توسط دو گروه در سه نوبت پیش ­آزمون، پس ­آزمون و پیگیری تکمیل گردید. نتایج : تفاوت معنی­ داری بین گروه مداخله (۶/۲۸±۶۰/۲۵) و کنترل (۴/۹۹±۸۰/۲۱) در نمره تکانشگری (۰/۰۰۱=P، ۶۲/۵۹۵=F) در طول زمان وجود دارد (۰/۰۵>P) و ۶۹% از تفاوت­های مشاهده شده در نمره تکانشگری ناشی از مداخله است. نتیجه ­گیری: آموزش تنظیم هیجان یک مداخله موثر در کاهش تکانشگری نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک است، بنابراین پیشنهاد می­شود که در سایر مراکز اصلاح و تربیت سراسر کشود و سایر نهاد­های تربیتی و درمانی از این مداخله استفاده شود.

اثربخشی آموزش تنظیم هیجان بر کاهش تکانشگری نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک در کانون اصلاح و تربیت اهواز Keywords:

Emotion Regulation , Impulsivity , Conduct Disorder & Adolescent , تنظیم هیجان , تکانشگری , اختلال سلوک , نوجوان