تاثیر بکارگیری مدل همکارآموزش بالینی بر یادگیری شناختی و مهارت های بالینی دانشجویان پرستاری

این مطالعه نیمه تجربی یک سوکور با هدف تاثیر بکارگیری مدل همکارآموزش بالینی بر یادگیری شناختی و مهارت-های بالینی دانشجویان پرستاری در دانشکده پرستاری آبادان در سال ۱۳۹۲ انجام شد. جامعه آماری کلیه ی دانشجویان پرستاری ترم ۸ به تعداد ۳۱ نفر بودند که به صورت تخصیص تصادفی به دو گروه مداخله۱۵ نفر و کنترل۱۶ نفر تقسیم شدند. گروه کنترل به روش متداول توسط مربی دانشکده و گروه مداخله با روش همکارآموزش بالینی تحت نظر پرستار بالینی آموزش دیدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه ی حیطه یادگیری شناختی بود که در اولین و آخرین روزکارآموزی توسط دانشجویان و چک لیست یادگیری مهارت های بالینی که در آخرین روزکارآموزی توسط مربیان تکمیل گردید. روایی به روش محتوایی با استفاده از نظر ۷ نفر از مربیان هیات علمی و دو نفر از پرستاران بخش تالاسمی تعیین شد. پایایی پرسشنامه با روش test-retest و چک لیست با روشinter-reter به مقدار ۹۸ درصد برآورد گردید. یافته ها نشان داد که میانگین نمرات قبل و بعد از آموزش بالینی در حیطه یادگیری شناختی در هر دو گروه با استفاده از آزمون آماری تی تست زوجی معنادار نبود (۰۵/۰یادگیری شناختی و توسعه مهارت های بالینی شود، لذا استفاده از مدل همکار آموزش بالینی توصیه می شود.

تاثیر بکارگیری مدل همکارآموزش بالینی بر یادگیری شناختی و مهارت های بالینی دانشجویان پرستاری Keywords:

مدل همکارآموزش بالینی , آموزش بالینی , آموزش پرستاری , یادگیری , مهارت های بالینی