منابع و شیوه کار فردوسی در داستان اردشیر بابکان

مساله منابع فردوسی در سرودن شاهنامه و شیوه کار او یکی از چالش های اساسی در شاهنامه پژوهیست. گروهی بر پایه همانندی برخی از عنوان­های داستان های یادشده در مقدمه بازمانده از شاهنامه ابومنصوری، این کتاب را یگانه منبع فردوسی دانسته اند. برخی دیگر معتقدند که فردوسی در کنار شاهنامه ابومنصوری از منابعی دیگر نیز استفاده کرده است. دلیل اصلی این گروه از پژوهش­گران آن است که از آن­جایی که منبع مشترک و اصلی فردوسی و ثعالبی همین شاهنامه ابومنصوریست، بخش هایی از شاهنامه مانند بیژن و منیژه و هفت خان رستم که در کتاب غررالسیر ثعالبی نیامده، قطعا از منبعی دیگر گرفته شده است. این درحالیست که اگرچه مساله استفاده ثعالبی از شاهنامه ابومنصوری به دلیل اذعان نویسنده غررالسیر اثبات­پذیر است، به دلیل از میان رفتن شاهنامه ابومنصوری نمی توان بدرستی مشخص کرد که ثعالبی دقیقا در کدام داستان از این شاهنامه استفاده کرده است. تجزیه چهار روایت از داستان اردشیر بابکان از چهار متن و مقایسه با روایت شاهنامه فردوسی حاکی از آن است که فردوسی ضمن بهره گیری از منبعی مکتوب، به­صورت التقاطی از منابع متعدد در تدوین داستان اردشیر بابکان استفاده کرده است.

منابع و شیوه کار فردوسی در داستان اردشیر بابکان Keywords:

منابع فردوسی , شاهنامه , کارنامه اردشیر بابکان , ابن مقفع , غرر السیر ثعالبی