ارزیابی زیست پذیری در بافت فرسوده تبریز با رویکرد توسعه پایدار (مطالعه موردی:محلات مقصودیه،ملازینال،سیلاب قوشخانه،احمدآباد و خلیل آباد)

یکی از پدیده های نوین شهرنشینی قرن بیستم، ظهور مناطق کلان شهری بود . شهرها دارای گسترشفیزیکی وسیعی هستند و نیازمند توسعه اصولی و به صورت پایدار می باشند.سرعت تغییرات در بافتقدیم شهرها، اهمیت نحوه برخورد با آنها را آشکار می سازد. یکی از مباحث مورد توجه در پایداری شهریو ارتقای کیفی زندگی، مبحث زیست پذیری است. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی وضعیت زیست پذیریاز حیث شاخص های فرهنگی- اجتماعی، کالبدی فیزیکی و دسترسی در پنج محله مقصودیه، ملازینال، سیلاب قوشخانه،احمدآباد، خلیل آباد در شهر تبریز تدوین شده است. مطالعه به صورتمیدانی و کتابخانه ای و با استفاده از پرسشنامه و مصاحبه از ساکنین این محلات و اساتید دانشگاهی،همچنین بررسی و مطالعه اسنادی و پیشینه محله های هدف براساس کتب، برنامه های مصوب و پایاننامه های دانشگاهی صورت گرفته است. درنهایت تحلیل آماری توصیفی انجام گرفته و داده ها به وسیلهنرم افزار SPSS مورد تحلیل قرار گرفته است.در آخر این نتیجه حاصل می شود که در مقایسته شاخصهای مختلف، شاخص های فرهنگی- اجتماعی در سطح قابل قبول و شاخص فیزیکی یا کالبدی از جملهفرسوده بودن ساختمان ها و عدم رعایت ضوابط ساخت و معابر غیر استاندارد در سطح نامطلوب قراردارند. وجود روابط خانوادگی و حس تعلق به مکان نوعی حس دلبستگی به مکان ایجاد می کند کهنشانگر مطلوب بودن شاخص اجتماعی می باشد اما در کل می توان گفت ساکنین محله مقصودیه نسببه چهار محله دیگر از وضعیت زیست پذیری بهتری برخوردار هستند.

Keywords:

زیست پذیری , توسعه پایدار , بافت شهری , شهر تبریز