ترمیم عصب سیاتیک آسیب دیده در مدل حیوانی موش صحرایی با استفاده از کانال های پلیمری ساخته شده با پلیمر پلی- ال- لاکتیک اسید/ نانولوله کربنی/ نانو فیبرهای ژلاتین دارای بربرین

مقدمه: مهندسی بافت با استفاده از سلول، داربست و فاکتور رشد محیط مناسبی برای ترمیم، جایگزینی یا بازسازی بافت آسیب دیده ایجاد می کند. داربست ها نقش ECM بافت طبیعی را بازی کرده و از رشد و تمایز سلول ها حمایت می کنند. روش الکتروریسی روشی سریع و کارآمد است که امکان ساخت داربست های نانوفیبری را فراهم می آورد. جداسازی فازی نیز روشی سریع و کم هزینه بوده و نیاز به ابزار کمتری دارد. مواد و روش ها: در مطالعه ی حاضر بعد از به دست آوردن شرایط بهینه موثر در فرآیند الکتروریسی و جداسازی فازی، از پلیمر ژلاتین برای سنتز نانوفیبر و از پلیمر PLA و نانولوله کربنی چند دیواره برای ساخت کانال های متخلخل و نانوفیبری حاوی بربرین استفاده و با آزمون های مختلف مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: نتایج آزمون های مشخصه یابی در محیط خارج بدن نشان دهنده مناسب بودن کانال های حاوی / PLA/MWCNTs نانوفیبر ژلاتین با بربرین بود. آزمون های عملکردی (که شامل ) Hot plate test ، SFI) و آزمون های بافت شناسی از عصب بازسازی شده شامل رنگ آمیز H&E و نیز آزمون های بافت شناسی از عضله گاستروکتمیوس پای معیوب (H&E) و همچنین وزن عضله گاستروکنمیوس پای معیوب بیانگر بهبود چشمگیر در موش های دریافت کننده بربرین در مقایسه با گروه کنترل منفی و گروه های فاقد بربرین بود. نتیجه گیری: توانایی ساخت کاندوئیت های متخلخل- نانوفیبری از پلیمرهای PLA و ژلاتین با تکنیک جداسازی فازی الکتروریسی امکان استفاده از آنها را در مهندسی بافت عصب محیطی فراهم می کند.

Keywords:

الکتروریسی , جداسازی فازی , کانال متخلخل- نانوفیبری , سلول های شوان