ارتقای خلاقیت کودکان در محیط های آموزشی از دیدگاه روانشناسی محیط

امروزه در اکثر مناطق شهری کشور، محیط های آموزشی کودکان نظیر مهد کودک ها، عمدتا ساختمان هایی بی رنگ، یکنواخت وصرفا عملکرد گرا و تغییر کاربری یافته هستند. در بسیاری موارد صرفا استفاده از رنگ های شاد در فضاهای های تغییر کاربری یافته،تنها ابزار تبدیل فضاهاست که عمدتا نمی تواند فضایی مناسب برای رشد خلاقیت کودکان ایجاد نماید. بلکه آن فضا باید متناسب باسن، سلیقه و شرایط جسمی و روحی استفاده کنندگانش باشد. در این پژوهش تلاش بر این است تا خصوصیات فضایی که بتواندباعث رشد خلاقیت کودکان شود، بررسی گردد. روش تحقیق در این پژوهش، روشی تفسیری بوده و به شیوه کتابخانه ای و مطالعهاسناد، اقدام به گرداوری داده ها و تفسیر آنها شده است. نتایج نشان میدهد که فضاهای آموزشی کودکان باید پویا و انعطاف پذیربوده و تنوع رنگی و فضایی داشته باشند. در خاتمه نیز پیشنهاداتی در زمینه بهبود کیفی فضاهای آموزشی کودکان به منظور ارتقایخلاقیت آنها داده شده است.

Keywords:

خلاقیت , کودکان , محیط های آموزشی , روانشناسی محیط