تامین بهره وری فناوری پیرولیز از منظر حقوق محیط زیست در مسیر مدیریت پسماند و کنترل شن های روان

رشد روز افزون جمعیت کشور طی دو دهه گذشته و همچنین تغییرات اقلیمی صورت گرفته منجربه ازدیاد حجم پسماندها و شکل گیری پدیده شن های روان گردان شده است. تعیین بهترین راهکار برای مدیریت پسماندها و شن های روان از سیاست های اصلی سازمان های ذیربط می باشد. از مهمترین راهکارهایی که می توان در این مسیر معرفی نمود کاربرد فناوری هایی است که قادرند بخش عظیمی از پسماند را به سوختهای زیستی بسیار ارزشمند که جایگزین مناسبی برای سوختهای فسیلی هستند، تبدیل نمایند. اگرچه امروزه تولید سوخت های جامد و مایع از پسماندهای شهری ازطریق فناوری پیرولیز، در بسیاری از کشورها، به ویژه کشورهای اروپایی افزایش یافته و جایگزین خرید روزافزون سوخت های فسیلی و وابستگی به منابع سوخت خارجی شده، اما اتخاذ این رویکرد به عنوان یک راهکار مدیریت پسماند، به مراتب بیش از یک راهکار تولید انرژی مورد توجه قرار گرفته است. اما به رغم اثبات کارایی و سودمندی فناوری پیرولیز در مدیریت پسماندها و کنترل شن های روان، هنوز چهارچوب قانونی یکپارچه و مدونی برای گسترش استفاده و بهره مندی از مزایای آن در اغلب کشورها تعریف نشده است. آن چه که موجب گسترش استفاده از این فناوری خواهد شد، از یکسو نبود راه حل جایگزین و از سوی دیگر، ایجاد بستر حقوقی مناسب درجهت الزام به استفاده از آن است. تحقیق جاری، با بهره گیری از روش توصیفی-تحلیلی، بر آن است تا به شناسایی مزایای تاییدشده فناوری پیرولیز، در مدیریت پسماندها و کنترل شن های روان بپردازد.

Keywords:

فناوری پیرولیز , حقوق محیط زیست , حفاظت از محیط زیست , پسماند , شن های روان