جایگاه و اهمیت زیرساخت های سبز شهری در برنامه ریزی شهرهای معاصر

به دنبال گسترش شهرنشینی و مشکلات زیست محیطی، اجتماعی و هویتی شهرها، ناشی از وسعت گرفتن آنها و نفوذ هرچه بیشتر فضاهای انسان ساخت به فضاهای طبیعی و نابودی پتانسیل های واجد ارزش و کمرنگ شدن ماهیت اکولوژیک آن (باغ ها، پوشش گیاهی و محورهای جریان آب شده و نهایتا ناپایداری اکولوژیکی را سبب می گردد. امروزه زیرساخت های طبیعی و شبکه های سبز یکی از ساختارهای اصلی شهر هستند، بدیهی است که زیرساخت های سبز شهری (و می تواند به طور قابل توجهی رفاه و کیفیت محیط را در شهرها را افزایش دهد. البته برنامه ریزی برای شهرها یک فرآیند پیچیده است که به حوزه های اساسی پایداری اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی عادلانه می پردازد. زیرساخت سبز یک چارچوب محبوب برای برنامه ریزی توسعه شهری بوده است، اگر به طور فعال برنامه ریزی، توسعه و نگهداری شود. بنابراین، لازم است تا به جای تاکید صرف بر زیرساخت های انسان ساخت، زیرساخت های طبیعی نیز مدنظر قرار گرفته شود. تلاش این نوشتار بر آن است تا با مروری اجمالی بر موضوع زیرساخت های سبز و شناسایی اجزای اصلی آن از یک سو و مرور مولفه های مرتبط با آن از سوی دیگر، بتواند نقش ویژه ای را که زیرساخت های سبز در تحقق برنامه ریزی برای شهرهای پایدار دارد، تبیین نماید. بدین منظور، مقاله از روش توصیفی تحلیلی و شیوه تحقیق مرور متون و اسناد کتابخانه ای بهره برده است.

Keywords:

زیرساخت سبز , اکولوژی , پایداری شهری , فضای زیستی , سرمایه طبیعی