بررسی تاثیر استفاده از مواد نانو(اکسیدآهن، اکسیدگرافن، اکسیدتیتانیوم، سیلیس) بربتن خود متراکم

مهمترین توسعه متحولانه در ساخت و اجرای بتن در سه دهه اخیر، استفاده از بتنهای خودتراکم میباشد. بتن خودتراکم بتنی است بسیار روان، در عین حال بدون جداشدگی که جاری شده، تمام فضای قالب را پرکرده و بدون نیاز به هرگونه تراکم داخلی یا خارجی میلگردها را در برگیرد. در این تحقیق آزمایشگاهی، سعی شده است تا از فناوری نانو در علم بتن خود تراکم استفاده شود. بدین منظور، تاثیر نانواکسید گرافن، نانوسیلیس، اکسیدتیتانیوم و نانواکسیدآهن بر خواص مکانیکی و دوام بتن خودتراکم مورد بررسی قرارگرفت و پس از انجام آزمایشات رئولوژی و خواص مکانیکی، نمونه ها مورد آزمایشات دوام قرار گرفتند و رفتار بتن خودتراکم در خواص دوام بتن، ثبت گردید. مخلوط های طرح شده در حالت تازه، تحت آزمایشهای رئولوژی مختلف از قبیل جریان اسلامپ، T۵۰، قیف V، و جعبه L و ... قرار گرفتند تا از نظر خصوصیات خودتراکمی در محدوده استاندارد قرار گیرند. پس از تایید شدن در این قسمت، طرحها برای تعیین مقاومت فشاری، کششی، خمشی، سایشی تحت آزمایش قرار گرفتند. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که افزودن مواد نانو اکسید آهن سبب افزایش اسلامپ نمونه ها شده و نمونه ها در محدوده قابل قبول و خوبی برای رفتار بتن خودتراکم در فاز خمیری قرار دارند.

Keywords:

بتن خود متراکم , نانوسیلیس , نانورس , خواص مکانیکی , دوام.