تعیین اندازه ی بهینه ی سیستم تولید پراکنده ی برق متصل به شبکه ی برق با استفاده از الگوریتم ژنتیک چندهدفه

در این مقاله تولید پراکنده ی برق با استفاده از سه سیستم ۱-انرژی خورشیدی (سیستم فتوولتاییک)، ۲-موتور پیستونی گازی و ۳-استفاده همزمان از سیستم فتوولتاییک و موتورپیستونی، از لحاظ اقتصادی و زیست محیطی مورد بررسی قرار گرفته است. با استفاده از الگوریتم ژنتیک چندهدفه ی NSGA-II اندازه ی بهینه ی سیستم های ذکرشده به دست آمده و سپس با یکدیگر مقایسه شده اند. برای بهینه سازی، به طورهمزمان دو یا سه تابع هدف (۱-هزینه ی اولیه ی سیستم، ۲-مجموع هزینه یا سود ماهیانه ی سیستم در یک سال و ۳-میزان انتشار گاز گلخانه ای co۲) کمینه شده و در نتیجه توان بهینه ی سیستم فتوولتاییک و موتورپیستونی حاصل شده است. همچنین هزینه ی سیستم های تولید پراکنده با هزینه ی حالت فعلی (خرید انشعاب برق از اداره ی توانیر و پرداخت هزینه های برق مصرفی به صورت پلکانی) مقایسه شده و دوره ی بازگشت سرمایه برای هر سیستم به دست آمده است. نتایج بیانگر آن است که با هزینه ی اولیه ی یکسان، می توان به جای استفاده از سیستمی که فقط شامل موتور ژنراتور می باشد، از سیستمی که شامل پانل فتوولتاییک و موتور ژنراتور (موتوری با توان کمتر نسبت به سیستم قبلی) است، استفاده نمود. با این کار، میزان انتشار co۲ کاهش می یابد.

Keywords:

الگوریتم ژنتیک , انرژی خورشیدی , بهینه سازی چندهدفه , تولید پراکنده , موتور پیستونی