تحلیل و ارزیابی تاب آوری بافت فرسوده شهری (محدوده مورد مطالعه: منطقه ۷ تهران)

    امروزه تاب­آوری شهری در حوزه بافت­های فرسوده به مسئله­ای اساسی در حوزه تصمیم­گیری­های فضایی و شهری تبدیل شده است. از این­رو، مدیران و سیاستگذاران شهری قسمت قابل توجهی از منابع و امکانات خود را در حوزه تدوین اسناد و فرآیندهای عملیاتی معطوف به تحقق و کاهش اثرگذاری آن در مواجه با بحران­های احتمالی شهری، نموده­اند. تحقیق حاضر با هدف تحلیل ابعاد تاب آوری اجتماعی و کالبدی منطقه ۷ شهرداری تهران انجام شد. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و از لحاظ هدف کاربردی است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های تی تک نمونه ای، همبستگی پیرسون و ضریب رگرسیون در نرم افزارهای SPSS و Arc GIS استفاده شدند. جامعه آماری پژوهش تعداد ۲۳۰ نفر از شهروندان ساکن در محلات منطقه ۷ تهران بودند که به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. نتایج داده ها در مطالعه حاضر نشان داد که بعد کالبدی در رتبه اول (۲/۷۱) و بعد اجتماعی در رتبه دوم (۲/۵۳) قرار دارد. در پایان می توان به این نتیجه رسید که تاب آوری شهری در منطقه ۷ شهرداری تهران با توجه به ابعاد تاب آوری کالبدی و اجتماعی در وضعیت ناپایدار و ضعیف می باشد. بنابراین این منطقه در برابر سوانح و مخاطرات طبیعی از تاب آوری کالبدی و اجتماعی پایینی برخوردار است.

Keywords:

تاب آوری کالبدی , تاب آوری اجتماعی , بافت فرسوده , منطقه ۷ تهران