تاثیر آلفاتوکوفرول بر فعالیت تلومراز و القای پاسخ های تکثیری لنفوسیت ها در افراد پیر و جوان

مقدمه و هدف: پیری، یا سالخوردگی بیولوژیکی، فرآیند زوال و کاهش نیروی موجود زنده درگذر زمان است. ژن های مختلفی در شروع و ادامه فرآیند پیری نقش دارند که از مهم ترین آن ها ژن های مربوط به فعالیت تلومراز است. در این مطالعه برای اولین بار اثر دی آلفاتوکوفرول و PPD بر فعالیت تلومراز و القای پاسخ های تکثیری لنفوسیت های افرادی که دچار پیری شده اند در مقایسه با افراد جوان بررسی شده است. مواد و روش ها: از ده فرد مسن در رنج سنی ۸۰ تا ۱۰۰ سال و ده فرد جوان در رنج سنی ۲۰ تا ۴۰ سال، ده سی سی خون گرفته شد و به کمک فایکول PBMC ها جدا و کشت داده شدند. بررسی تکثیر لنفوسیتی با استفاده از تست BRDU صورت گرفت. بیان ژن های مربوط به تلومراز اکتیویتی به کمک Real-time PCR سنجش شد. نتایج با استفاده از آزمون one-way ANOVA آنالیز شدند. نتایج: نتایج پاسخ های تکثیری در لنفوسیت های افراد پیر نسبت به افراد جوان افزایش معناداری را نشان داد. نتایج بررسی بیان ژن TERT نشان داد که تیمار با دی آلفاتوکوفرول منجر به افزایش بیان فعالیت تلومراز شده که نسبت به ژن β-actin اختلاف معناداری را نشان می دهد. همچنین در سلول های افراد جوان نسبت به سلول های افراد پیر فعالیت تلومراز افزایش بیشتری داشته است. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که دی آلفاتوکوفرول با افزایش عملکرد تلومراز منجر به جوان شدن سلول های لنفوسیت های افراد پیر می شود اما به نظر می رسد اثر دی آلفاتوکوفرول در سلول های جوان بیشتر از سلول های پیر می باشد به عبارتی استفاده از دی آلفاتوکوفرول در جوانی اثر بیولوژیکی بیشتری بر روی لنفوسیت ها دارد.

Keywords:

آلفاتوکوفرول , PPD , پیری , تلومراز , لنفوسیت