مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین هوازی در آب همراه با مصرف چای سبز و بدون آن بر برخی عوامل انعقادی در زنان یائسه غیر فعال

مقدمه و هدف: بیماری های قلبی- عروقی به ویژه بیماری عروق کرونر قلب از مهمترین علل نهایی مرگ در زنان است. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی در آب با و بدون مصرف چای سبز بر برخی عوامل انعقادی خون زنان یائسه غیرفعال بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی است. ۲۷ زن یائسه چاق و غیرفعال به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه تمرین (۹ نفر با میانگین وزن ۱/۹± ۹۳/۶۸ کیلوگرم)، گروه مکمل (۸ نفر با میانگین وزن ۸/۱۰± ۹/۷۶ کیلوگرم) و گروه تمرین+مکمل (۱۰ نفر با میانگین وزن ۱/۱۰± ۷۳/۷۳ کیلوگرم). برنامه تمرین هوازی به مدت ۸ هفته، هر هفته ۳ جلسه و هر جلسه ۴۵-۶۰ دقیقه با شدت ۵۵-۷۵ درصد ضربان قلب بیشینه اجرا شد. گروه مکمل به مدت ۸ هفته، روزانه ۳ نوبت ۲۰۰ میلی لیتر چای سبز دریافت می کردند. قبل و بعد از پروتکل تمرینی و مکمل دهی، نمونه خونی جمع آوری و میزان تغییرات سطوح پلاسمایی فیبرینوژن، تعدادپلاکت، PT و PTT اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ و در سطح معناداری ۰۵/۰≥p استفاده شد. نتایج: بر مبنای یافته های پژوهش، تغییرات در متغیرهایPT و تعدادپلاکت در هیچ یک از سه گروه معنادار نبوده است (۰۵/۰فیبرینوژن در هر سه گروه افزایش یافت که این افزایش تنها در گروه چای سبز معنادار بود. همچنین تغییرات بین گروهی در این فاکتور معنادار بود. PTT در هر سه گروه کاهش یافت که این کاهش در گروه چای سبز معنادار بود. نتیجه گیری: مصرف چای سبز به شیوه تحقیق حاضر، سبب افزایش انعقاد خون می گردد. با توجه به اهمیت هموستئاز خون و نتایج نامطلوب ناشی از به هم خوردن تعادل سیستم های انعقاد و فیبرینولیز به نظر می رسد هرگونه مکمل دهی باید از نظر تاثیری که بر تعادل هموستاتیک و فعالیت سیستم های زیر مجموعه آن دارد تحلیل گردد.

Keywords:

تمرین هوازی در آب , چای سبز , فیبرینوژن , PT , PTT , تعداد پلاکت , زنان یائسه