نقش مدیریت شهری در کاهش آسیب پذیری اجتماعی کودکان

کار کودکان، مشکلی جهانی است و پیشینه مطالعاتی وسیعی دارد، اگرچه براساس آمارهای سازمان بین­ المللی کار، از سال ۲۰۰۰ میلادی تاکنون، تعداد کودکانی که در جهان کار می­ کنند، به دو سوم کاهش یافته است، هنوز رقمی در حدود ۱۶۸ میلیون کودک را شامل می شود توجه وافر به کودکان بدلیل آسیب پذیری بیشتر این گروه به نسبت سایرین است.زیرا کودکان بدلیل ویژگیهای جسمانی و رشدی ، عموما گروه وابسته و نیازمند به مراقبت و حمایت بزرگسالان محسوب می شوند و به همین دلیل بیشتر در معرض مخاطره جدی نقض حقوق و آزار و بدرفتاری از سوی بزرگسالان قرار دارند ، این عاملی است که سبب شکل گیری نوعی اجماع جهانی .و ایجاد همسویی بین ملل مختلف جهت صیانت و حفاظت از حقوق کودک در قالب پیمان نامه جهانی حقوق کودک در سال ۱۹۸۹(آبان ۱۳۶۸) در مجمع عمومی سازمان ملل گردید که کشورمان نیز در سال ۱۳۷۲ با رعایت حق تحفط به صورت مشروط به این کنوانسیون پیوست و حتی فراتر از آن اقدماتی با هدف محافظت ازحقوق کودکان در ایران انجام شد. هدف مقاله حاضر نقش مدیریت شهری در کاهش آسیب پذیری اجتماعی کودکان کار می باشد. نتایج نشان می دهد وجود پیامدهایی مانند بی نظمی، عدم صمیمیت و وجود خشونت خانوادگی، عدم اشتغال جوانان و بیکاری، وضعیت بد اقتصادی، پایین بودن سطح نگرش ها، تمسخر و تحقیر افراد خانواده، وجود ازدواج های زودرس و عدم تجربه و ناپختگی در زندگی زناشویی، طلاق و جدایی بین زن و شوهر، با آسیب های فراوانی چون فرار، فحشاء، عدم جامعه پذیری فرزندان، اعتیاد، عدم امنیت اجتماعی و اقتصادی، بی اخلاقی و ناملایمات رفتاری، کاهش همبستگی روابط خانوادگی و ... از جمله مواردی هستند که بر پیکره خانواده آسیب رسانده و منجر به سقوط ارزش ها، هنجارها، اخلاق و رفتارهای فرهنگی می شوند.

Keywords:

واژه کلیدی: کاهش آسیب پذیری , آسیب اجتماعی , کودکانکار