تاثیر استرس های محیطی و چپرونهای پروتئینی بر تولید نوترکیب فلاژلین سالمونلا انتریتیدیس

باکتری سالمونلا انتریتیدیس عامل ابتلای انسان به بیماری سالمونلوز است که از طریق مصرف فرآورده هایغذایی آلوده به آن که از طیور تهیه شده اند، به انسان منتقل میشود. فلاژلین از جمله پروتئینهای آنتی ژنیک باکتری مذکور است که میتواند برای واکسیناسیون طیور به منظور جلوگیری از الودگی آنها به سالمونلا و بنابراینجلوگیری از سالمونلوز در انسان مورد استفاده قرار گیرد. تولید نوترکیب فلاژلین در میزبانهای باکتریایی ایمننسبت به جداسازی آن از سالمونلا دارای مزیت است زیرا حذف سالمونلای بیماری زا از فرایند تولید، ایمنی آنرا افزایش می دهد. فلاژلین بیان شده در باکتری اشرشیاکلی، اینکلوژن بادی تشکیل میدهد که بازیابی پروتئینفعال از آن فرایندی پیچیده و با بازدهی پایین است. استفاده از چپرونهای پروتئینی همزمان با بیان پروتئین نوترکیب مورد نظر میتواند منجر به حل این مشکل شود. ایجاد استرس های محیطی منجر به القای تولید چپرونهای پروتئینی سلولی میشود. بعلاوه امکان بیان نوترکیب چپرونهای پروتئینی نیز وجود دارد. لذا در این تحقیق به بررسی تاثیر استرسهای محیطی شامل افزایش غلظت نمک در محیط کشت و افزایش دما و نیز بیاننوترکیب چپرونهای پروتئینی بر ابراز فلاژلین نوترکیب در فرم محلول در اشرشیاکلی پرداخته شد. پس از جمعآوری سلولها و انجام شکست سلولی، بخش های محلول و نامحلول سلول با سانتریفوژ جدا شدند و در معرضSDS-PAGE قرا گرفتند. پس از انجام دانسیتومتری درصد پروتئین در بخش محلول نسبت به کل پروتئینبیان شده (درصد حلالیت پروتئین) مشخص شد. نتایج ما نشان دادند که ایجاد استرس های محیطی و نیزاستفاده از چپرونهای پروتئینی نوترکیب همگی بر افزایش حلالیت فلاژلین ابراز شده بخوبی موثر بوده اند. اماچپرونهای پروتئینی نوترکیب دارای بالاترین تاثیر بوده اند و با استفاده از آنها حلالیت فلاژلین نوترکیب از %۴۶,۵۱ به %۹۶,۳۷ افزایش یافته است. نتایج مطالعه حاضر میتواند در توسعه روشهای مقابله با سالمونلوز مفید واقع شود.

Keywords:

فلاژلین , نوترکیب , سالمونلا , استرس محیطی , چپرون پروتئینی