بررسی و تحلیلی بر آداب و اخلاق شکار حیوانات در عصر صفویه

شکار حیوانات در عصر صفوی، به دلیل علاقه مفرط پادشاهان این سلسله، از اهمیت وافری برخوردار شد که رسوم، تشکیلات و آیین­های درباری، مناصب و ابزار، آداب و ایام شکار و نیز بازتاب آن در ذوق و آثار هنری و احکام مذهبی و فقهی را شامل گردید که به نوعی فرهنگ، اخلاق و آداب شکار را به وجود آورد. پژوهش حاضر به روش تاریخی توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر منابع دست اول تاریخی، سفرنامه­ها و نسخ­خطی، با عطف به نظریات حوزه اخلاق محیط­زیست و شکار، پیامدهای زیستی و انسانی آن را در روند تاریخ صفویان بررسی کرده است و به این سوالات می پردازد که انگیزه و فرآیند شکار در عصر صفوی چگونه بوده و مخاطرات آن بر محیط­زیست و گونه­های حیوانی ایران تا چه اندازه­ای بوده­است؟ یافته­های این پژوهش نشان می­دهد که پادشاهان صفویه شکار را علاوه بر منبع غذایی، شامل فراگیری فنون رزمی، تفریح،سرگرمی و بزم، تشخص و مشروعیت یافتن و اقناع حس افتخارجویی و جاه­طلبی می­دانستند اما با رویکرد اخلاق «انسان­محوری» در شکار و محیط زیست، و با در نظر گرفتن الگوبرداری حاکمان صفوی و بی­توجهی به اعتدال در شکار و استمرار و انتقال این میراث به دوره­های بعدی، پیامدها و تبعات مخربی را به وجود آوردند که باعث تلفات انسانی، خسارت­های محیط زیستی درباره گونه­هایی از حیوانات شد.

Keywords:

اخلاق زیست محیطی , شکار , حیوانات , شکارگاه , صفویه