ترکیب بهینه سنسورهای اینرسی برای توجیه اولیه سیستم ناوبری بدون سکو با استفاده از الگوریتم ژنتیک

در این مقاله به بهبود فرآیند توجیه اولیه یک سیستم ناوبری اینرسی بدون سکو بر اساس انتخاب ترکیب بهینه سنسورهای شرکت کننده در فرآیند توجیه پرداخته شده است. به طور معمول می توان روابط را بر حسب بردار پایه خروجی شتاب سنج و یا ژیروسکوپ مرتب نمود که بستگی به دقت خروجی ها دارد. روابط ارائه شده در این مقاله در انتها منجر به تخمینی با استفاده از ترکیب خطی خروجی سنسورهای اینرسی می گردد، هرچند خطای الگوریتم این تخمین از خطای بایاس سنسورها مستقل می باشد؛ اما متاسفانه ضریب این ترکیب مجهول است. یک راه حل استفاده از دانش طراح یا توجه به نسبت خطای سنسورها می باشد که بدیهی است منجر به بهترین تخمین نخواهد گشت. روش ارائه شده در این مقاله استفاده از الگوریتم ژنتیک برای دستیابی به ترکیب بهینه سنسورها است. بر این اساس مساله تخمین ماتریس دوران، تابع مورد نظر برای بهینه سازی است، همچنین معیار بهینگی بر اساس خطای ترازیابی تعریف می گردد که نسبت به مقدار مرجع سنجیده می شود. خروجی الگوریتم بهینه سازی، ضریب بهینه اعمال شونده در الگوریتم کلی است. در انتها با استفاده از یک شبیه سازی صحت الگوریتم نشان داده شده است.